Zjeść i zapomnieć
Andrzej Kruszewicz to ornitolog, założyciel i wieloletni szef warszawskiego Azylu dla Ptaków, od 2009 r. dyrektor Miejskiego Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. Tematem jego książki jest stosunek ludzi do zwierząt: niby je kochamy, mamy ulubione psy i koty, kupujemy dzieciom pluszowe zwierzaki, kręcimy filmy ze słodkimi zwierzęcymi postaciami, a zapominamy o okrucieństwie chowu przemysłowego. Zwierzęta spędzają całe (krótkie) życie w ciasnych pomieszczeniach. Świniom drutuje się nosy, żeby powstrzymać potrzebę rycia. Mleczne krowy tracą cielęta, które po oddzieleniu od matki są oddawane do wychowalni. Krowa ma bowiem produkować mleko dla przemysłu, a nie dla swojego potomstwa, chociaż wytwarza je w ilości trzydziestokrotnie pokrywającej zapotrzebowanie cielęcia na ten pokarm. Oddzielone od matek cielaczki beczą, popadają w depresję i chorują. To tylko nieliczne przykłady.
Zwierzęta towarzyszą nam przez cały rozwój cywilizacyjny i wspierają naszą gospodarkę. Służą też rozrywce – tu proszę poczytać np. o walkach byków, które otrzymują narkotyki i środki przeczyszczające, by osłabić ich organizm. Przycina się im rogi, żeby nie mogły ich użyć. Kiedyś jeszcze nacierano ich skórę kwasem azotowym w celu rozjuszenia spokojnych osobników.
Autor podejmuje też temat myślistwa, krytykowanego przez mieszczuchów, którzy nigdy nie zabili żadnego zwierzęcia, negują łowiectwo, ale pozostają obojętni wobec stert mięsa w sklepach. Oprócz tego mamy interesującą historię udomowienia kotów, psów, bydła, owiec i drobiu oraz podejście do zwierząt poszczególnych religii i nurtów filozoficznych (warto się nad tym pochylić).
Idealna pozycja na lekcje ekologii. Być może zmieni nastawienie niektórych osób do przyrody. Los zwierząt jest w naszych rękach.
Andrzej G. Kruszewicz, Hipokryzja. Nasze relacje ze zwierzętami, Oikos, Warszawa 2017