Życie spadło na Ziemię wraz z deszczem?

|Z ostatniej chwili

W przyrodzie kolor wściekle żółty bywa stosowany ku przestrodze (patrz: liściołaz żółty) czy jako kamuflaż (patrz: modliszka storczykowa). W Pulsarze natomiast – to sygnał końca embarga, które prestiżowe czasopisma naukowe nakładają na publikowane przez badaczy artykuły. Tekst z żółtym oznaczeniem dotyczy więc doniesienia, które zostało upublicznione dosłownie przed chwilą.

Tropiciele początków życia na Ziemi dzielą się na dwie grupy. Jedni uważają, że jego kolebką były gorące źródła bijące na dnie głębin oceanicznych. Zdaniem drugich wyłoniło się ono z „zupy pierwotnej” – jak to ponad sto lat temu określił Aleksander Oparin – czyli z płytkich, ciepłych i nasłonecznionych zbiorników wodnych na powierzchni globu. Zwolennicy każdej frakcji przeprowadzają od czasu do czasu eksperymenty laboratoryjne mające potwierdzić ich wersję przebiegu zdarzeń. Przedstawicielką drugiej jest Eleanor Browne, biochemiczka z University of Colorado w Boulder, główna autorka publikacji w „PNAS”. Artykuł opisujące doświadczenie, które wykazało, że w atmosferze młodej Ziemi mogły powstawać substancje organiczne zawierające siarkę. Pełnią one kluczową funkcję w wielu procesach biologicznych i występują we wszystkich żywych organizmach – od bakterii po ludzi.

Eksperyment, który przeprowadziła Browne z zespołem, polegał na zsyntetyzowaniu biomolekuł siarkowych z kilku podstawowych składników nieorganicznych: metanu, dwutlenku węgla, siarkowodoru i azotu. Tę gazową miksturę naświetlono promieniami UV, uzyskując m.in. aminokwasy cysteinę i taurynę oraz koenzym M niezbędny w procesach metabolicznych. Do tej pory tego rodzaju symulacje kończyły się niepowodzeniem albo też przeprowadzano je w warunkach ciśnienia atmosferycznego i temperatury powietrza, których prawdopodobieństwo wystąpienia na powierzchni młodej Ziemi lub w dolnych warstwach jej atmosfery było zerowe.

Dlatego spora część badaczy uznała, że siarkowe biomolekuły pojawiły się nie przed ale dopiero po powstaniu życia – pierwsze organizmy same musiały się zatroszczyć o ich wytworzenie. W rezultacie, gdy dwa lata temu Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba wykrył siarczek dimetylu na egzoplanecie K2-18b, zaczęto się poważnie zastanawiać, czy nie jest to dowód na istnienie tam życia. Innego zdania była wówczas Browne, która w jednym z wcześniejszych doświadczeń uzyskała tę samą substancję z najzwyczajniejszej mieszaniny gazów atmosferycznych potraktowanej nadfioletem.

Teraz badaczka poszła krok dalej i postanowiła w normalnych warunkach ciśnienia i temperatury zsyntetyzować związki siarkowe o fundamentalnym znaczeniu biologicznym. Wynik eksperymentu wskazuje, że produkcja tych substancji w atmosferze młodej Ziemi była dość intensywna, dzięki czemu mogły one stać się później jednym z fundamentów pierwszego globalnego ekosystemu. „Wyobrażam sobie, że te biomolekuły opadały na powierzchnię globu wraz z deszczem i w ten sposób przyczyniły się do powstania życia, wraz z wieloma innymi złożonymi cząsteczkami organicznymi, które zostały wcześniej wytworzone na drodze abiotycznej” – uważa Browne.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.