Prawie niemożliwe ułożenie galaktyk, które tworzy gigantyczną soczewkę powiększającą, może dać astronomom bezprecedensowy wgląd we Wszechświat.

Obserwacje nieba.

Na przełomie roku ma wystartować misja do rozpalonej sąsiadki Ziemi.

Po żmudnych obserwacjach astronomowie odkryli wreszcie planetę typu ziemskiego, która okrąża najbliższą nam samotną gwiazdę. I być może ma trzy koleżanki.

Kosmiczny przegląd pozwolił namierzyć galaktykę kilkadziesiąt razy większą od naszej.

Nowe odkrycia pokazały, że istnieje mechanizm wybuchu, który umożliwia przetrwanie jej gwiezdnej towarzyszki.

Swoją cegiełkę do rozważań na temat genezy Srebrnego Globu dołożyli właśnie astronomowie Francis Nimmo, Thorsten Kleine i Alessandro Morbidelli. Cała trójka to znani badacze specjalizujący się w badaniach poświęconych formowaniu się planet.

Nowo zbadany okaz GN-1001830 ma takie obyczaje, że niejeden jego obserwator uniósł brwi ze zdumienia.

Czy pozostałości po urządzeniach wysłanych na Czerwoną Planetę to kosmiczne śmieci? A może pierwsze artefakty nowej, międzyplanetarnej epoki?

Powstały razem ze swoją planetą? W ciągu ostatnich 100 mln lat? A może liczą zaledwie 10 mln lat? Autorzy publikacji w „Nature Geoscience” być może rozwiewają wątpliwości.

8 grudnia o godz. 10.06 nasza gwiazda wyemitowała rozbłysk klasy X, a więc o najwyższej klasyfikowanej intensywności. Badania podobnych jej obiektów wskazują, że może się to zdarzać częściej i silniej niż się wydawało.

Możliwe, że badania nad istotą wszechświata będzie się kiedyś prowadzić w laboratorium – przewiduje fizyk teoretyczny Jeff Forshaw. [Artykuł także do słuchania]

Gwiazdy nowe to takie, których nie było widać na niebie, ale w sekundę pojawiły się jak kosmiczne duchy – ogromne, potężne i niezwykle jasne. Właśnie czekamy na takie zjawisko.

Już 7 grudnia opozycja Jowisza. Najwyższy czas na obserwacje największej planety Układu Słonecznego.

Obserwacje nieba.

W poszukiwaniu potencjalnych zagrożeń, na jakie narażeni będą ludzie podczas długich misji kosmicznych, naukowcy zwracają uwagę na każdy szczegół – tym razem zajęli się kamieniami, które u astronautów tworzą się w zaskakująco szybkim tempie.

Różne pomiary tempa rozszerzania się przestrzeni kosmicznej nie są ze sobą zgodne. Czy dodatkowy składnik występujący we wczesnym kosmosie może wyjaśnić tę rozbieżność?

Doniesienia o statkach kosmitów odwiedzających Ziemię nigdy się nie potwierdzają

Wyniki 6-miesięcznych badań 25 astronautów – członków Międzynarodowej Stacji Kosmicznej – opublikowano we „Frontiers in Physiology”.

Wyniki symulacji wnętrza obu globów przedstawia w PNAS Burkhard Militzer z University of California w Berkeley. Twierdzi, że jego hipoteza o wiele lepiej tłumaczy nieregularności w zachowaniu pól magnetycznych generowanych przez te planety.

16 listopada 1974 r. Ziemia stała się jednym z jaśniejszych punktów na radiowej mapie Drogi Mlecznej. Ludzkość podjęła próbę kontaktu z obcą cywilizacją. [Artykuł także do słuchania]

Kiedy astronauci misji Apollo 17 w 1972 roku powrócili z Księżyca, nie zdawali sobie sprawy, że przez ponad 50 lat będą ostatnimi ludźmi, którzy wylecieli w głęboką przestrzeń kosmiczną. Chociaż prezydenci George W. Bush, Barack Obama, Donald Trump i Joe Biden planowali kolejne loty księżycowe, od tego czasu żaden astronauta nie zapuścił się poza orbitę Ziemi. Aż wreszcie NASA planuje wysłać ludzi z powrotem na Księżyc za pomocą misji Artemis II, która ma wystartować jesienią 2025 roku.

Ludzki mózg uwielbia widzieć kształty, których nie ma

Obserwacje nieba.

Obserwacje teleskopami ALMA umożliwiły nagranie filmu z powierzchni największej gwiazdy nocnego nieba.

Amerykanie wystrzelili w kosmos i rozłożyli w nim płachtę wykonaną z zaawansowanego cienkiego materiału, która będzie napędzać satelitę ACS3 dzięki promieniowaniu słonecznemu.

Czy jej powierzchnia to zamarznięte błoto?

Już 25 listopada br. jedenastometrowa skała opuści okolice Ziemi, by powrócić na samodzielną wokółsłoneczną orbitę.

Jak supermasywne czarne dziury wpływają na swoje galaktyki?

Jeśli patrzyliście kiedyś na meteory i zapragnęliście znaleźć odpowiedź na pytanie, skąd te skalne odłamki nadlatują, to wasze życzenie właśnie się spełniło.

Dwie grupy zidentyfikowali badacze: jedna rozproszyła się niespełna 2 mln lat temu, druga zaledwie 200 tys. lat temu. Jakie znaczenie mają te uciekinierki?

W najbliższym czasie powinniśmy obserwować więcej plam słonecznych – ciemniejszych obszarów, w których linie pola magnetycznego przedzierają się przez jego powierzchnię oraz burz słonecznych – wyrzutów energii, które przemierzają przestrzeń kosmiczną i mogą wpływać na Ziemię.

Większość materii naszego wszechświata jest niewidoczna, ale możemy mierzyć jej grawitacyjny wpływ na orbity gwiazd i galaktyk. Widzimy, jak „ciemna materia” zakrzywia światło, i potrafimy wykryć jej efekty na promieniowanie wyemitowane przez pierwotną plazmę z epoki Wielkiego Wybuchu. Zmierzyliśmy te sygnały z niezwykłą precyzją. Mamy wszelkie powody, by wierzyć, że ciemna materia jest wszędzie. Wciąż jednak nie wiemy, czym jest.

Gwiezdne eksplozje co jakiś czas zasypują Ziemię promieniotwórczymi szczątkami

Osobliwe kształty wskazują na istnienie pod powierzchnią Srebrnego Globu przestronnych jaskiń

Obserwacje nieba.

Dziesiątego października w drogę do Jowisza wyruszy opracowana przez NASA sonda Europa Clipper.

Orbity ciał niebieskich wiele mówią o pochodzeniu obiektów, ale też o tym, jak prawdopodobne jest występowanie na obcych planetach życia.

To jeden z bardzo nielicznych skalistych obiektów, które dają początek rojowi meteorów, w tym wypadku grudniowych Geminidów. Zazwyczaj zjawisko meteoru wywołują wpadające w ziemską atmosferę okruchy pyłu wyrzucone przez parujący z komet gaz i pył. Ale planetoida? Dlaczego?

Jak się wydaje, potoki lawy płynęły na Srebrnym Globie zaledwie 120 mln lat temu. Czy mogą popłynąć znowu?

Statek kosmiczny z napędem warp powinien w razie usterki wygenerować fale grawitacyjne – doszli do wniosku naukowcy. Uprzedzamy: nie odkryli w trakcie badań, jak przemieszczać się z prędkością nadświetlną.

W jego rozpiętości nasza Galaktyka zmieściłaby się ponad 230 razy. Wypatrzyli go Martijn Oei z California Institute of Technology w USA i jego współpracownicy.

O tym, co się działo w ziemskiej jonosferze nad Ameryką Północną przez ponad godzinę po eksplozjach wielkiej rakiety należącej do SpaceX, informują badacze w „Geophysical Research Letters”.

Intrygujący pomysł na badanie subtelnych zakrzywień przestrzeni przedstawili w „Physical Review B” japońscy i amerykańscy naukowcy.

Tajemnica, której zapisem był wyraz nabazgrany czerwonym długopisem na raporcie z nasłuchu kosmosu, rozbudza wyobraźnię pasjonatom niezmiennie od 1977 r. Astronomom najprawdopodobniej udało się ją właśnie rozwikłać.

Obserwacje nieba.

Pierwszy krok ku obserwacji nieba.

Czegoś takiego w kosmosie jeszcze nie było. Podążająca w stronę pasa asteroid – między Marsem a Jowiszem – amerykańska sonda Psyche, napędzana zaawansowanym silnikiem jonowym, osiągnie wkrótce prędkość 55 km/s, czyli ok. 200 tys. km/h.

NASA przeprowadziła udane testy kosmicznej komunikacji laserowej.

Badania kosmosu wykazywały dotychczas manko – obserwowanej materii jest we wszechświecie mniej, niż się spodziewaliśmy. Czy można to wyjaśnić wyciekiem gazu z galaktyk?

Wykonają to miniaturowe satelity CubeSat z radarami.

Próbując potwierdzić, że źródłem tajemniczej ciemnej materii w kosmosie są czarne dziury, badacze nieba dowiedli czegoś przeciwnego. Oraz tego, że metoda naukowa działa bez zarzutu.

Meteoryt, który zmiótł z Ziemi większość dinozaurów, nadleciał zza orbity największej planety Układu Słonecznego.

Podniesienie temperatury na tej planecie wymaga zagęszczenia jej atmosfery. W czasopiśmie „Science Advances” pojawiła się nowa propozycja, jak osiągnąć ten cel.

Właśnie zakończył się pierwszy w historii taki eksperyment. Prowadzono go przez dwa miesiące na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Próbki dostarczone z kosmosu na Ziemię piszą historię Układu Słonecznego na nowo

Dzięki obrazom dysków formujących planety poznajemy tajemnice procesu powstawania globów

Zobrazowane w sztucznych kolorach dane pokazują, jak konkurujące siły kosmiczne zbudowały Drogę Mleczną

Obserwacje nieba.

Po raz pierwszy możemy obserwować start aktywności supermasywnej czarnej dziury.

Sonda Cassini zamilkła 7 lat temu, ale przesłane przez nią obrazy powierzchni księżyca Saturna wciąż są przedmiotem analiz, których dokładność wzrasta wraz z opracowywaniem nowych metod przetwarzania danych.

Wielka czerwona plama na Jowiszu liczy niemal 200 lat, ale nie jest tą samą, którą astronomowie po raz pierwszy zauważyli w połowie XVII w.

Znajdowane na Ziemi meteoryty opowiadają historię narodzin Układu Słonecznego.

Połączone siły Gaia i Gravity pozwalają na badanie odległych układów.

Odkąd po wystrzeleniu w grudniu 2021 roku Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba otworzył swoje gigantyczne podczerwone oko na kosmos, odkryto zdumiewająco dużo jasnych galaktyk, które występowały w bardzo młodym Wszechświecie. Ich jasność – miara liczby gwiazd, a tym samym całkowitej masy – jest zagadkowa.

Czy możemy zrozumieć Wszechświat, nie zdając sobie sprawy z jego rozmiarów?

Obserwacje nieba.

Znamy je dobrze z Ziemi i z jej okolic. To zaćmienia Słońca i Księżyca. Często spektakularne. W kosmosie – i bliższym, i dalszym – bez przerwy jednak rozmaite obiekty zaciemniają się nawzajem: gwiazdy, planety, księżyce.

Odpowiedź właśnie padła dzięki prowadzonemu przez zespół Andrzeja Udalskiego z Uniwersytetu Warszawskiego od ponad 30 lat projektowi OGLE.

Na dodatek jest go całkiem sporo – jego ilość w porównaniu z tlenem jest wyższa niż w typowych galaktykach, a nawet większa niż w atmosferze naszego Słońca.

Są takie kadry, które utrwalają się w pamięci na zawsze. Tak jest w przypadku „Earthrise” – słynnego zdjęcia naszej planety wykonanego w grudniu 1968 r. przez Billa Andersa.

To wniosek z 26 artykułów dotyczących kondycji organizmów astronautów, które ukazały się na łamach czasopism grupy „Nature”.

Pojazd bezpiecznie wyniósł dwoje amerykańskich astronautów na orbitę i ma zacumować do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Przez lata literatura i filmy SF karmiły nas obrazami odległych światów przekształconych w nowe domy dla ludzi. Te odważne wizje inspirowały pokolenia naukowców, którzy zastanawiali się, jak z jałowych miejsc uczynić światy sprzyjające życiu.

Konieczność ewakuacji naszej planety pojawia się w tak wielu filmach science fiction, że stało się to już utartym schematem. Pomysł ten jest jednak czymś więcej niż fantastyką.

Obserwacje nieba.

Koło północy w miejscu odległym od świateł miejskich podziwiajmy jasny pas Drogi Mlecznej, rozpościerającej się na tle jasnych konstelacji Skorpiona, Strzelca, Orła, Łabędzia i Kasjopei.

W październiku tego roku wyruszy w kosmos niezwykła misja NASA. Za zadanie ma dokładne zbadanie jednego z galileuszowych księżyców Jowisza. Europa Clipper będzie największą i jednocześnie jedną z najdroższych sond planetarnych w historii.

Tak twierdzą autorzy badań, które publikuje dziś „Nature Astronomy”. Potwierdzają oni wcześniejsze doniesienia dotyczące współczesnego wulkanizmu na Czerwonej Planecie i dorzucają własne, jeszcze dalej idące konkluzje.

Jednej z najważniejszych obserwacji astronomicznych XX wieku Arno Penzias i Robert Wilson dokonali przypadkowo. 60 lat temu odkryli kosmiczne mikrofalowe promieniowanie tła, obraz pradziejów i przyszłości wszechświata.

W pięć dni, używając zaledwie 0,3 proc. mocy obliczeniowych, naukowcy z NASA stworzyli symulację, której wygenerowanie na zwykłym domowym sprzęcie zajęłoby dekadę.

Kolejny głos w sprawie wniosków wysnutych po analizie mapy Wszechświata stworzonej na podstawie danych z Dark Energy Spectroscopy Instrument.

Ziemia i druga planeta od Słońca są pod względem masy i rozmiarów niemal bliźniaczkami. Dlaczego więc na tej drugiej nie ma praktycznie wody? Rozwiązanie zagadki publikuje dziś „Nature”.

Holenderscy naukowcy porównali uprawy „monokulturowe” z tzw. współrzędnymi w odpowiedniku regolitu z powierzchni Czerwonej Planety. Wyniki otwierają drogę do dalszych eksperymentów.

Zarejestrowano wyjątkowo silny sygnał radiowy dochodzący z samotnego planetarnego układu podwójnego

Liczy się średnia prędkość w obłoku gazowo-pyłowym.

Wielki i Mały Obłok to sąsiedzi naszej galaktyki i najczęściej obserwowane przez astronomów obiekty kosmiczne poza Drogą Mleczną. Znaleziono w nich sporo niespodzianek.

Czy jesteśmy sami we wszechświecie? Jak powstają planety i od czego zależy to, czy staną się podobne do Ziemi? Do odpowiedzi na te pytania przybliżają nas wyniki wielkiego przeglądu nowo powstających układów planetarnych, które opublikowano w trzech artykułach zamieszczonych w „Astronomy & Astrophysics”.

Obserwacje nieba.

Chociaż ludzie wysłali na Czerwoną Planetę 10 pomyślnie działających lądowników, nikt jeszcze nie przywiózł jej fragmentów na Ziemię. Czy to się zmieni?

Światła widoczne na brązowym karle mogą oznaczać, że krąży wokół niego księżyc

Instrument DESI właśnie dostarczył najdokładniejszą mapę Wszechświata od czasu, gdy miał on niespełna 2 mld lat do dziś. Pierwsze analizy danych przynoszą niespodzianki.

Jak naukowiec ma badać obiekt, którego nie obowiązują prawa znanej fizyki, i którego nie ma w najbliższej okolicy astronomicznej (całe szczęście). Stworzenie czarnej mikro-dziury nie wydaje się rozsądnym pomysłem. A co, gdyby stworzyć coś, co nią nie jest, ale zachowuje się w podobny sposób?

Badacze zasymulowali warunki panujące w środowisku międzygwiezdnym. Okazało się, że niskie temperatury i obecność prostych związków chemicznych sprzyjają tworzeniu peptydów.

Czego nowego dowiedzieliśmy się o czarnych dziurach? I czy mamy już pewność, że istnieją? Wyjaśnia prof. Tomasz Bulik, astrofizyk z Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu Warszawskiego.

Misja Europejskiej Agencji Kosmicznej jest spektakularnym sukcesem, jeśli chodzi o katalogowanie naszego kosmicznego podwórka. W nowych badaniach okazała się jednak przydatna dla astronomów w jeszcze inny sposób.

Ósmego kwietnia astronomowie skierują swoje teleskopy na koronę słoneczną w nadziei na wyjaśnienie wielu zachodzących w niej zjawisk. Pomogą im w tym dwie nowe sondy kosmiczne, które niedawno dotarły do Słońca i zbierają dane z okolic korony, a nawet z jej wnętrza.