O tym, co się działo w ziemskiej jonosferze nad Ameryką Północną przez ponad godzinę po eksplozjach wielkiej rakiety należącej do SpaceX, informują badacze w „Geophysical Research Letters”.

Intrygujący pomysł na badanie subtelnych zakrzywień przestrzeni przedstawili w „Physical Review B” japońscy i amerykańscy naukowcy.

Tajemnica, której zapisem był wyraz nabazgrany czerwonym długopisem na raporcie z nasłuchu kosmosu, rozbudza wyobraźnię pasjonatom niezmiennie od 1977 r. Astronomom najprawdopodobniej udało się ją właśnie rozwikłać.

NASA przeprowadziła udane testy kosmicznej komunikacji laserowej.

Wykonają to miniaturowe satelity CubeSat z radarami.

Badania kosmosu wykazywały dotychczas manko – obserwowanej materii jest we wszechświecie mniej, niż się spodziewaliśmy. Czy można to wyjaśnić wyciekiem gazu z galaktyk?

Pierwszy krok ku obserwacji nieba.

Czegoś takiego w kosmosie jeszcze nie było. Podążająca w stronę pasa asteroid – między Marsem a Jowiszem – amerykańska sonda Psyche, napędzana zaawansowanym silnikiem jonowym, osiągnie wkrótce prędkość 55 km/s, czyli ok. 200 tys. km/h.

Obserwacje nieba.

Próbując potwierdzić, że źródłem tajemniczej ciemnej materii w kosmosie są czarne dziury, badacze nieba dowiedli czegoś przeciwnego. Oraz tego, że metoda naukowa działa bez zarzutu.

Meteoryt, który zmiótł z Ziemi większość dinozaurów, nadleciał zza orbity największej planety Układu Słonecznego.

Podniesienie temperatury na tej planecie wymaga zagęszczenia jej atmosfery. W czasopiśmie „Science Advances” pojawiła się nowa propozycja, jak osiągnąć ten cel.

Właśnie zakończył się pierwszy w historii taki eksperyment. Prowadzono go przez dwa miesiące na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Próbki dostarczone z kosmosu na Ziemię piszą historię Układu Słonecznego na nowo

Po raz pierwszy możemy obserwować start aktywności supermasywnej czarnej dziury.

Obserwacje nieba.

Znajdowane na Ziemi meteoryty opowiadają historię narodzin Układu Słonecznego.

Zobrazowane w sztucznych kolorach dane pokazują, jak konkurujące siły kosmiczne zbudowały Drogę Mleczną

Dzięki obrazom dysków formujących planety poznajemy tajemnice procesu powstawania globów

Wielka czerwona plama na Jowiszu liczy niemal 200 lat, ale nie jest tą samą, którą astronomowie po raz pierwszy zauważyli w połowie XVII w.

Połączone siły Gaia i Gravity pozwalają na badanie odległych układów.

Sonda Cassini zamilkła 7 lat temu, ale przesłane przez nią obrazy powierzchni księżyca Saturna wciąż są przedmiotem analiz, których dokładność wzrasta wraz z opracowywaniem nowych metod przetwarzania danych.

Znamy je dobrze z Ziemi i z jej okolic. To zaćmienia Słońca i Księżyca. Często spektakularne. W kosmosie – i bliższym, i dalszym – bez przerwy jednak rozmaite obiekty zaciemniają się nawzajem: gwiazdy, planety, księżyce.

Obserwacje nieba.

Odkąd po wystrzeleniu w grudniu 2021 roku Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba otworzył swoje gigantyczne podczerwone oko na kosmos, odkryto zdumiewająco dużo jasnych galaktyk, które występowały w bardzo młodym Wszechświecie. Ich jasność – miara liczby gwiazd, a tym samym całkowitej masy – jest zagadkowa.

Czy możemy zrozumieć Wszechświat, nie zdając sobie sprawy z jego rozmiarów?

Odpowiedź właśnie padła dzięki prowadzonemu przez zespół Andrzeja Udalskiego z Uniwersytetu Warszawskiego od ponad 30 lat projektowi OGLE.

Na dodatek jest go całkiem sporo – jego ilość w porównaniu z tlenem jest wyższa niż w typowych galaktykach, a nawet większa niż w atmosferze naszego Słońca.

Są takie kadry, które utrwalają się w pamięci na zawsze. Tak jest w przypadku „Earthrise” – słynnego zdjęcia naszej planety wykonanego w grudniu 1968 r. przez Billa Andersa.

To wniosek z 26 artykułów dotyczących kondycji organizmów astronautów, które ukazały się na łamach czasopism grupy „Nature”.

Pojazd bezpiecznie wyniósł dwoje amerykańskich astronautów na orbitę i ma zacumować do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Koło północy w miejscu odległym od świateł miejskich podziwiajmy jasny pas Drogi Mlecznej, rozpościerającej się na tle jasnych konstelacji Skorpiona, Strzelca, Orła, Łabędzia i Kasjopei.

Przez lata literatura i filmy SF karmiły nas obrazami odległych światów przekształconych w nowe domy dla ludzi. Te odważne wizje inspirowały pokolenia naukowców, którzy zastanawiali się, jak z jałowych miejsc uczynić światy sprzyjające życiu.

W październiku tego roku wyruszy w kosmos niezwykła misja NASA. Za zadanie ma dokładne zbadanie jednego z galileuszowych księżyców Jowisza. Europa Clipper będzie największą i jednocześnie jedną z najdroższych sond planetarnych w historii.

Konieczność ewakuacji naszej planety pojawia się w tak wielu filmach science fiction, że stało się to już utartym schematem. Pomysł ten jest jednak czymś więcej niż fantastyką.

Obserwacje nieba.

Tak twierdzą autorzy badań, które publikuje dziś „Nature Astronomy”. Potwierdzają oni wcześniejsze doniesienia dotyczące współczesnego wulkanizmu na Czerwonej Planecie i dorzucają własne, jeszcze dalej idące konkluzje.

Jednej z najważniejszych obserwacji astronomicznych XX wieku Arno Penzias i Robert Wilson dokonali przypadkowo. 60 lat temu odkryli kosmiczne mikrofalowe promieniowanie tła, obraz pradziejów i przyszłości wszechświata.

W pięć dni, używając zaledwie 0,3 proc. mocy obliczeniowych, naukowcy z NASA stworzyli symulację, której wygenerowanie na zwykłym domowym sprzęcie zajęłoby dekadę.

Kolejny głos w sprawie wniosków wysnutych po analizie mapy Wszechświata stworzonej na podstawie danych z Dark Energy Spectroscopy Instrument.

Ziemia i druga planeta od Słońca są pod względem masy i rozmiarów niemal bliźniaczkami. Dlaczego więc na tej drugiej nie ma praktycznie wody? Rozwiązanie zagadki publikuje dziś „Nature”.

Holenderscy naukowcy porównali uprawy „monokulturowe” z tzw. współrzędnymi w odpowiedniku regolitu z powierzchni Czerwonej Planety. Wyniki otwierają drogę do dalszych eksperymentów.

Czy jesteśmy sami we wszechświecie? Jak powstają planety i od czego zależy to, czy staną się podobne do Ziemi? Do odpowiedzi na te pytania przybliżają nas wyniki wielkiego przeglądu nowo powstających układów planetarnych, które opublikowano w trzech artykułach zamieszczonych w „Astronomy & Astrophysics”.

Chociaż ludzie wysłali na Czerwoną Planetę 10 pomyślnie działających lądowników, nikt jeszcze nie przywiózł jej fragmentów na Ziemię. Czy to się zmieni?

Wielki i Mały Obłok to sąsiedzi naszej galaktyki i najczęściej obserwowane przez astronomów obiekty kosmiczne poza Drogą Mleczną. Znaleziono w nich sporo niespodzianek.

Zarejestrowano wyjątkowo silny sygnał radiowy dochodzący z samotnego planetarnego układu podwójnego

Obserwacje nieba.

Liczy się średnia prędkość w obłoku gazowo-pyłowym.

Światła widoczne na brązowym karle mogą oznaczać, że krąży wokół niego księżyc

Instrument DESI właśnie dostarczył najdokładniejszą mapę Wszechświata od czasu, gdy miał on niespełna 2 mld lat do dziś. Pierwsze analizy danych przynoszą niespodzianki.

Jak naukowiec ma badać obiekt, którego nie obowiązują prawa znanej fizyki, i którego nie ma w najbliższej okolicy astronomicznej (całe szczęście). Stworzenie czarnej mikro-dziury nie wydaje się rozsądnym pomysłem. A co, gdyby stworzyć coś, co nią nie jest, ale zachowuje się w podobny sposób?

Badacze zasymulowali warunki panujące w środowisku międzygwiezdnym. Okazało się, że niskie temperatury i obecność prostych związków chemicznych sprzyjają tworzeniu peptydów.

Czego nowego dowiedzieliśmy się o czarnych dziurach? I czy mamy już pewność, że istnieją? Wyjaśnia prof. Tomasz Bulik, astrofizyk z Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu Warszawskiego.

Misja Europejskiej Agencji Kosmicznej jest spektakularnym sukcesem, jeśli chodzi o katalogowanie naszego kosmicznego podwórka. W nowych badaniach okazała się jednak przydatna dla astronomów w jeszcze inny sposób.

Pierwsze zdjęcia potężnego kosmicznego teleskopu XRISM, który obserwuje najgorętsze obszary wszechświata.

Ile osób żyje w pasie zaćmienia? W jakim czasie można dojechać do miejsc, z których będzie dobry widok?

W 2026 r. wyruszy w kosmos japońsko-europejska misja MMX. Jej celem będzie dokładne zbadanie dwóch księżyców Marsa – Fobosa i Deimosa – i pobranie próbek materii z tego pierwszego. W grece słowa phobos i deimos oznaczają strach i trwogę.

Obserwacje nieba.

Astronomowie uważają, że Kosmiczny Teleskop Hubble’a jest mały. Może cię to zaskoczyć, ponieważ po trzech dekadach wysyłania przez Hubble’a zdjęć ze szczegółami i głębią, których większość naziemnych teleskopów nie byłaby w stanie osiągnąć, wiele osób sądzi, że teleskop jest jednym z największych, jakie kiedykolwiek zbudowano.

Ósmego kwietnia astronomowie skierują swoje teleskopy na koronę słoneczną w nadziei na wyjaśnienie wielu zachodzących w niej zjawisk. Pomogą im w tym dwie nowe sondy kosmiczne, które niedawno dotarły do Słońca i zbierają dane z okolic korony, a nawet z jej wnętrza.

Trójwymiarowe wydruki kosmicznych obłoków pomagają odkryć, jak rodzą się gwiazdy

Pocztówkę ze zdjęciem i nazwiskami studentek i studentów PWr z Projektu Scorpio zabrał w kosmos pierwszy turecki astronauta Alper Gezeravcı. To nagroda za ich zwycięstwo w ubiegłorocznych zawodach łazików kosmicznych Anatolian Rover Challenge

Na zdjęciu dominuje szara, upstrzona kraterami powierzchnia Srebrnego Globu, lecz nasz wzrok jest nieubłaganie przyciągany do błękitnej tarczy tuż ponad księżycowym horyzontem. Na Ziemi widać białe chmury, a także plamy kontynentów – Australię oraz część Azji. I coś jeszcze.

Pod koniec 2020 r. naukowców zaciekawił rozbłysk: nagle pojaśniało jądro galaktyki odległej o 850 mln lat świetlnych. Co tam się dzieje?

Gwiazdy powstają z materii międzygwiezdnej i świecą własnym światłem. Planety rodzą się i krążą w ich sąsiedztwie, ogrzewane cudzą energią. Nowe odkrycia każą zakwestionować ten prosty podział.

Czy niektóre gwiazdy pożerają planety skaliste w swoich układach planetarnych, wzbogacając swoją dietę o metale? Sprawdzili to badacze z Monash University w Australii.

Nie wszystkie zaplanowane testy przebiegły jednak pomyślnie. W tym najważniejszy: ponownego odpalenia silników.

Rozmiarem nie dorównują one galaktykom takim jak Andromeda czy Droga Mleczna – każda z nich mogłaby pomieścić ich nawet setkę. Ich znaczenie jest jednak ogromne.

Badacze z Max Planck Institut w Garching udostępnili pierwszy katalog źródeł promieniowania Rentgena w kosmosie. Dzięki niemu zostały rozwiane wątpliwości co do prawidłowości modelu standardowego.

Nowe mapy rozmieszczenia gwiazd zmieniają historię naszej galaktyki, ujawniając, że jej przeszłość była znacznie burzliwsza, niż dotąd sądzili naukowcy.

Kiedy astrofizycy rzucają okiem na ten obiekt, widzą pewne wskazówki, jak mogła eksplodować supernowa. Ale rzucanie okiem jest mało solidną metodą.

O tym księżycu Jowisza naukowcy mogą z całą pewnością powiedzieć przede wszystkim, że jest najbardziej wulkanicznym obiektem w znanym nam Wszechświecie.

Jaskinie lawowe na Księżycu mogą w przyszłości być nie tylko dobrymi miejscami do prowadzenia badań, ale i służyć jako schronienie. Tylko czy będą dla nas bezpieczne?

Jaskinie lawowe na Księżycu mogą być nie tylko dobrym miejscem do prowadzenia badań, ale też służyć jako schronienia. Tylko czy będą dla ludzi bezpieczne?

Im lepiej poznajemy naszą macierzystą gwiazdę, tym bardziej utwierdzamy się w przekonaniu, że Słońce to niezwykły twór i mamy wielkie szczęście, iż jest dokładnie takie, a nie inne.

Obserwacje nieba.

Wieczorem wysoko na zachodnim niebie zobaczymy jasny gwiazdozbiór o kształcie przypominającym nieco nieregularny sześciokąt. To konstelacja Woźnicy, jedna z najstarszych, jakie znamy. Przyjrzyjmy jej się dokładniej, bo kryje wiele niezwykłych kosmicznych obiektów.

Nie obyło się przy tym bez poważnych awarii. W ostatniej chwili misję uratowali informatycy i agencja NASA.

W przypadku Marsa można uczynić to, czego nie da się zrobić na Ziemi – zrekonstruować klimat, krajobraz i geologię z czasów, gdy na obu globach mogło narodzić się życie.

Pod lodami Europy i Enceladusa już dawno temu odkryliśmy oceany płynnej wody, co czyni je obiecującymi miejscami do poszukiwań życia. Teraz dołącza do nich Mimas.

Astronomowie podejrzewali, że masywne wiatry mogą opróżniać te galaktyki z paliwa niezbędnego do produkcji gwiazd. Właśnie to sprawdzili.

Zwiększenie budżetu NASA zmniejszyłoby presję i pozwoliłoby agencji realizować jeszcze większe cele PHIL PLAIT

JWST rejestruje oszałamiający debiut młodej gwiazdy

Bardzo gęsta egzoplaneta znaleziona na „gorącej pustyni neptunowej”.

Badanie pustych przestrzeni Wszechświata może pomóc rozwiązać tajemnice ciemnej materii, ciemnej energii i natury neutrin. Dzięki pustkom udało się wykazać, że ogólna teoria względności prawdopodobnie działa tak samo w bardzo dużych i mniejszych skalach.

Źródło szybkich błysków radiowych wciąż czeka na identyfikację.

Obserwacje nieba.

Gdy lądownik SLIM, zwany Księżycowym Snajperem, miękko osiadł na zboczu krateru Shioli, Japonię jako piąty kraj w historii ozdobił laur zdobywców Srebrnego Globu. Chwilę potem zaczęły się problemy.

Masywna gwiazda neutronowa czy lekka czarna dziura? Nie wiadomo. Ale nowo odkryty zagadkowy obiekt i tak wiele mówi astronomom.

Z nowych obserwacji Teleskopu Kosmicznego Jamesa Webba wyłania się zaskakujący obraz pierwszych galaktyk.

Umiemy już wykrywać fale grawitacyjne – ale tylko te, których źródłem są zderzenia masywnych obiektów. Wydarzenia mniej spektakularne trudno będzie zarejestrować na Ziemi. I tu z pomocą przychodzi Księżyc.

Obserwacje nieba.

Dzięki obserwacjom teleskopów TESS i Cheops udało się potwierdzić istnienie układu sześciu planet poruszających się po rezonansowych orbitach.

Gigantyczne gazowe fale przyboju na odległej gwieździe

Dane o lokalizacji i ilości materii znajdującej się wokół drobnego ciała są na tyle różne od poprzednich obserwacji, że naukowcy musieli zmienić zdanie na temat istnienia tam pierścieni.

Masę tego strumienia materii szacuje się na kilkadziesiąt milionów mas Słońca. Czym jest?

W gwiazdozbiorach dostrzegamy kształty zwierząt i przedmiotów. Na jakiej podstawie połączono należące do nich obiekty? Czy są one fizycznie związane?

Obserwatorium, które ma ocenić wpływ ciemnej energii na kształt wszechświata, rozpoczęło już działalność.

Kosmos stał się nieco mniej tajemniczy. Naukowcy zawdzięczają to m.in. coraz lepszym narzędziom obserwacyjnym.

Rozgrzane do milionów stopni kule ognia, powstają w najchłodniejszych miejscach w kosmosie. Obłoki molekularne wirują powoli, a ciśnienie związane z ich temperaturą nie pozwala im zapaść się pod własnym ciężarem. Głównym źródłem energii w kosmosie jest światło gwiazd, więc gdy chmura zgęstnieje na tyle, że stanie się dla niego nieprzepuszczalna, jej wnętrze nieuchronnie zaczyna się schładzać.