Kod twarzy

Kiedy uczyłam się podstaw rachunku różniczkowego, usłyszałam o zagadnieniu gęstości krzywych. Prosty układ dwóch równań różniczkowych, które opisywały relacje między liczbą drapieżników i ich ofiar, miał rozwiązanie w postaci nieskończonej liczby krzywych zamkniętych – czegoś na kształt koncentrycznych okręgów leżących jeden wewnątrz drugiego. Na dodatek gęstość tych krzywych zmieniała się zależnie od położenia.

Nie mogłam się temu nadziwić. Łatwo mi było wyobrazić sobie skończony zbiór krzywych, których wzajemne odległości zwiększały się lub zmniejszały.