Pandemia pokazała, że indywidualizm to mit

Dla rzesz Amerykanów życie przed pandemią stanowiło pasmo strapień – drogie mieszkania, niemal niedostępna opieka zdrowotna, niedofinansowane szkoły, stagnacja płac i systemowa nierówność. Był to znajomy ból, rodzaj chronicznej dolegliwości, z którą ludzie nauczyli się żyć po prostu dlatego, że nie mieli innego wyjścia. W obliczu wątłych zabezpieczeń socjalnych i etosu kulturowego propagującego nacjonalistyczne mity o samowystarczalności, wielu robiło to, co ludzie zawsze robili w czasach niedoli – szukało pocieszenia i pomocy materialnej u rodziny i przyjaciół.