Neandertalczycy też zapraszali na wernisaż

Niezwykła „grota artystów” znajduje się w Górach Betyckich na południu Hiszpanii. Nazywa się Cueva de Ardales, a wejście do niej zostało odsłonięte w 1821 r. w wyniku trzęsienia ziemi. Dziś w miejscu rozpadliny znajdują się drzwi wiodące do jaskini ciągnącej się na długości ok. 1,5 km i ozdobionej setkami malowideł naskalnych, w tym kilkudziesięcioma wizerunkami zwierząt, z których najstarsze powstały blisko 20 tys. lat temu.

W Cueva de Ardales znajdują się jeszcze starsze dzieła wykonane przez nieznanych artystów z paleolitu. Odkryto je już jakiś czas temu, jednak wkrótce potem pomiędzy badaczami rozgorzał gorący spór, czy widniejące na ścianach jaskini wzory są faktycznie dziełem człowieka, czy – jak dowodzili niektórzy – za ich powstanie odpowiada sama natura. José Ramos-Muńoz z University of Cádiz opowiada się za pierwszą teorią. W jednym z najnowszych numerów czasopisma „PLOS One” dowodzi, że pierwsi pojawili się w Cueva de Ardales neandertalczycy. Było to 65 tys. lat temu. Oni też pozostawili na ścianach pierwsze odciski palców i dłoni. Najstarsze z nich – jak ustalił naukowiec – liczą aż 58 tys. lat. Przedstawiciele Homo sapiens przybyli w to miejsce dopiero 30 tys. lat później. Oni jednak do jaskini zaglądali rzadko. Nie wiadomo dokładnie, co ich tu ściągało, ale istotne jest to, że pozostawiali po sobie pamiątki pod postacią kolejnych, coraz bardziej realistycznych malowideł.

– Nie odkryliśmy żadnych śladów stałego pobytu naszych przodków. Regularnie powracali w to miejsce, aby je upiększać malowidłami, ale w nim nie mieszkali. Ostatni artyści działali tu w epoce miedzi, która zakończyła się kilka tysięcy lat temu. Z tego ostatniego okresu pochodzą ludzkie pochówki. Potem z nieznanych przyczyn grotę przestano odwiedzać – mówi Ramos-Muńoz. Być może sama natura, poruszając skałami, ukryła wejście do galerii, aby ponownie odsłonić je 200 lat temu.