Schemat ukazujący ewolucję gwiazd masywnych i bardzo masywnych. Drogi przemian mogą być ­różne, co zależy od masy gwiazdy, jej składu chemicznego i prędkości rotacji. Jednak wszystkie bardzo masywne gwiazdy wcześniej czy później kończą jako supernowe. Schemat nie zachowuje rzeczywistych wymiarów. Schemat ukazujący ewolucję gwiazd masywnych i bardzo masywnych. Drogi przemian mogą być ­różne, co zależy od masy gwiazdy, jej składu chemicznego i prędkości rotacji. Jednak wszystkie bardzo masywne gwiazdy wcześniej czy później kończą jako supernowe. Schemat nie zachowuje rzeczywistych wymiarów. Infografika Grzegorz Kołnierzak
Kosmos

Śmierć wielkich gwiazd

Gwiazdy bardzo duże, czyli masywne, są niezmiernie rzadkie, dlatego trudno je badać. Ale kilka z nich udało się już bliżej poznać, stąd wiemy, że ich życie i śmierć mogą być naprawdę niezwykłe.
Przemek Berg
1 czerwca 2017

W największym uproszczeniu scenariusz wygląda następująco: te gwiazdy, które mają masy znacznie większe niż dziesięć mas Słońca, po wypaleniu całego swojego wodoru stają się czerwonymi nadolbrzymami (gwiazda powiększa swoją objętość, chociaż nie masę, pęcznieje) i trwają w tej fazie rozwoju aż do momentu wypalenia całego dostępnego helu. Potem zmieniają barwę z czerwonej na żółtą, stają się coraz gorętsze i spędzają milion lub kilka milionów lat w fazie tzw. żółtego hiperolbrzyma, by nagle przeobrazić się w gwiazdy określane mianem S Doradus lub angielskim terminem luminous blue variable, czyli jasnych błękitnych gwiazd zmiennych.

Wiedza i Życie 6/2017 (990) z dnia 01.06.2017; Astrofizyka; s. 30

Przemek Berg

Dziennikarz naukowy związany z tygodnikiem „Polityka” oraz „Wiedzą i Życiem”. Pisze głównie o astronomii, fizyce i astrofizyce. Bliskie mu są także tematy związane ze zmianami klimatu ziemskiego i zagrożeniem wielu gatunków zwierząt.
Reklama