Ogromna rozszerzająca się chmura szczątków pozostałych po wybuchu supernowej widziana w zakresie rentgenowskim i optycznym przez Obserwatorium Rentgenowskie Chandra i Kosmiczny Teleskop Hubble‘a.
NASA/CXC/GSFC/B. J. Williams et al. (rentgenowskie); NASA/ESA/STScl (optyczne)
Dziedzictwo supernowych
Gwiezdne eksplozje co jakiś czas zasypują Ziemię promieniotwórczymi szczątkami
1 października 2024
Supernowa musiałaby znajdować się dość blisko Ziemi, aby stanowić realne zagrożenie. Dla astronomów „blisko” oznacza jednak coś innego niż w potocznym rozumieniu tego słowa. W tym przypadku chodziłoby o supernową odległą o 160 lat świetlnych, czyli 1,5 biliarda km.
W ludzkiej skali odległość taka to coś wręcz niewyobrażalnego, lecz w galaktycznej to tuż obok. Niemniej wciąż jest to kawał drogi, a supernowe są stosunkowo rzadkie, wybuchając w dużej galaktyce, takiej, jak Droga Mleczna, mniej więcej raz na 100 lat.
Świat Nauki
10.2024
(300398) z dnia 01.10.2024;
Wszechświat;
s. 22