Kryształy z czwartego wymiaru

Istnienie takich kryształów przewidział w 2012 r. laureat Nagrody Nobla Frank Wilczek. W zwykłych kryształach, takich jak kryształy chlorku sodu (soli kuchennej) czy lodu, tworzące je atomy lub cząsteczki są ułożone w regularnie powtarzające się w przestrzeni struktury. Wilczek zauważył, że struktura krystaliczna może być bardziej ogólna, jeśli za kolejny wymiar oprócz przestrzennych przyjmiemy czas. Wówczas nie powtarzałyby się struktury w przestrzeni, lecz ich ruch w czasie. Początkowo wielu fizyków wyrażało zastrzeżenia do tej idei, argumentując, że niekończący się ruch przypominałby perpetuum mobile.