Salamandry mają gigantyczne genomy, które obciążają ich niedojrzałe ciała. Ale umożliwiają też regenerację kończyn, a nawet części mózgu. Salamandry mają gigantyczne genomy, które obciążają ich niedojrzałe ciała. Ale umożliwiają też regenerację kończyn, a nawet części mózgu. Zdjęcie Andrew Hetherington
Środowisko

Salamandra: miękka twarda zawodniczka

Nasza idea ewolucji ma w dużej mierze moralistyczne nastawienie: pracuj ciężko, młody gatunku, doskonal swoje ciało i mózg, aby osiągnąć wysoką wydajność, a pewnego dnia odniesiesz sukces. Tymczasem salamandry zawdzięczają go wylegiwaniu się.

Odmieniec z rzeki Neuse (Necturus Lewisi) żyje ospale, jakby obciążony niewidzialnym balastem. Ta cętkowana brązowa salamandra, prawie tak długa, jak ludzka dłoń, rzadko oddala się od swoich nor ukrytych pod skałami lub kłodami w rzekach Północnej Karoliny. Poluje, tkwiąc nieruchomo w korycie rzeki – czeka na przepływającego owada, instynktownie wychylając się do przodu, by go połknąć. Całe życie spędza w wodzie jako przerośnięta larwa, która nigdy nie kończy metamorfozy, ze zwiotczałymi nogami, zbyt krótkimi w porównaniu z ciałem, niewyrośniętymi palcami u nóg, brakującą górną szczęką i wystającymi z szyi nabrzmiałymi skrzelami.

Świat Nauki 5.2022 (300369) z dnia 01.05.2022; Biologia; s. 44
Oryginalny tytuł tekstu: "Stwory nadęte genetycznie"
Reklama