Wulkaniczny klif Látrabjarg w zachodniej Islandii ciągnie się na długości 14 km i osiąga maksymalną wysokość 440 m. Zamieszkują go miliony ptaków. Wulkaniczny klif Látrabjarg w zachodniej Islandii ciągnie się na długości 14 km i osiąga maksymalną wysokość 440 m. Zamieszkują go miliony ptaków. Shutterstock
Środowisko

Twarda skała, uparte morze

Białe klify Alabastrowego Wybrzeża (fr. La Côte d’Albâtre) w Normandii. Widoczne są: łuk skalny Porte d’Aval o wysokości 40 m oraz 70-metrowa iglica Aiguille d’Étretat.Shutterstock Białe klify Alabastrowego Wybrzeża (fr. La Côte d’Albâtre) w Normandii. Widoczne są: łuk skalny Porte d’Aval o wysokości 40 m oraz 70-metrowa iglica Aiguille d’Étretat.
Tam, gdzie góry spotykają się z morzem, ponad wodę wyrastają klify – dzieło niszczycielskiej mocy fal i biernego oporu skał.

Rozbija, odrywa, kruszy i rozmywa – tak działa przybój, czyli fala, która najpierw załamuje się w pobliżu brzegu, a następnie o niego uderza. Jej napór bywa olbrzymi, szczególnie podczas sztormów. Potrafi wtedy przenosić ciężkie głazy na odległość kilkudziesięciu metrów. Liczy się też jej wysokość. Widziano, jak fale w chwili zetknięcia z lądem wyrastały na wysokość 35 m. Takie olbrzymy nie dość, że walą z całej siły w brzeg, to jeszcze miotają w niego kamieniami porywanymi z dna. W amerykańskim stanie Oregon rozszalały Pacyfik wrzucił głaz ważący 50 kg na dach latarni morskiej znajdujący się ponad 30 m nad poziomem morza (spokojnego).

Wiedza i Życie 11/2023 (1067) z dnia 01.11.2023; Geologia; s. 38
Reklama