Żyć z solastalgią

Gdy siedzę w moim ogrodzie w Abudży, w Nigerii, patrząc na otaczający krajobraz, głęboko odczuwam poczucie straty. Falujące wzgórza, niegdyś porośnięte dzikimi paprociami, stokrotkami, łubinem i nawłocią, są teraz usiane inwazyjnymi gatunkami, które zdusiły rodzimą florę. Rzeka, której wody odbijały błękitne niebo i nad którą śmigały ważki, dawniej krystalicznie czysta i pełna ryb, jest teraz zmącona przez osady i zanieczyszczenia z pobliskich budów i pól uprawnych.

To uczucie straty, będące połączeniem nostalgii oraz głębokiego smutku, ma swoją nazwę: solastalgia.