Pulsar - wyjątkowy portal naukowy. Pulsar - wyjątkowy portal naukowy. Shutterstock
Technologia

Sztuczna inteligencja w żelu

Naukowcy stworzyli podobny do żelu polimer, który wykonuje zadania obliczeniowe.

Obserwuj nas. Pulsar na Facebooku:

www.facebook.com/projektpulsar

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.


Dokładnie rzecz biorąc, owa galaretowata substancja zajmuje się rozpoznawaniem obrazów czy też wzorców (ang. pattern recognition), która to czynność stanowi jeden z fundamentów sztucznej inteligencji. Owe wzorce mogą dotyczyć bardzo wielu zjawisk i procesów, m.in. dźwięków, obrazów, finansów, stanu zdrowia. Nauczenie komputera rozpoznawania takich wzorców, np. ludzkiej twarzy, to jedno z największych wyzwań badaczy zajmujących się sztuczną inteligencją. Oczywiście ów żel, który powstał w laboratorium Steve’a Levitana, zmarłego kilka miesięcy temu profesora University of Pittsburgh, potrafi reagować tylko na bardzo proste bodźce, ale sam fakt, że to robi, jest już niecodziennym osiągnięciem.

Uproszczony schemat działania „myślącego żelu”.Infografika Zuzanna Sandomierska-MorozUproszczony schemat działania „myślącego żelu”.

Ów „myślący żel” nie potrzebuje zewnętrznego źródła energii. – Mógłby być stosowany np. jako medyczny sprzęt diagnostyczny – mówi Yan Fang, współpracownik Levitana i główny autor sierpniowej (2016) publikacji w „Science Advances”, opisującej osiągnięcie. Badania nad „materiałami, które liczą”, są efektem błyskawicznego rozwoju zarówno nauk komputerowych, jak i inżynierii materiałowej. Informatycy do spółki z chemikami i materiałoznawcami próbują przerzucić mosty pomiędzy swoimi dyscyplinami i zaprojektować systemy, które są równocześnie komputerami i materiałami.

Nowy materiał rozszerza się i kurczy za sprawą reakcji chemicznych zachodzących w jego wnętrzu, a te oscylacje wprawiają w ruch mechanizm piezoelektryczny, generujący prąd elektryczny i inicjujący wymianę informacji pomiędzy kolejnymi modułami tego samouczącego się systemu. – W ten sposób możemy stworzyć odzież bądź wkładki do butów, a może w przyszłości nawet całe buty, które będą odbierały impulsy z otoczenia. Z takich materiałów można też będzie wytwarzać rozmaite sensory i czujniki – prognozuje Fang.


Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.

Wiedza i Życie 10/2016 (982) z dnia 01.10.2016; Sygnały; s. 13