Concordia – stacja francusko-włoska – powstała w 2005 r. Znajduje się na Płaskowyżu Polarnym, ponad 1000 km od wybrzeża, na wysokości 3233 m n.p.m. Temperatury spadają tu nawet do –80ºC, ale za to niebo jest bezchmurne, a atmosfera zawiera bardzo mało aerozoli i pyłów, co sprawia, że jest to idealne miejsce do dokładnych obserwacji astronomicznych. W skład stacji wchodzą dwa budynki o średnicy 18,5 m, które stoją na kolumnach wyposażonych w układ hydrauliczny. Jedna wieża przeznaczona jest do cichych zajęć (sypialnie, laboratoria, szpital itp.), druga – do aktywności generujących hałas (np. kuchnia, salon, sala fitness, warsztaty). Stacja została zaprojektowana zgodnie z warunkami określonymi w traktacie antarktycznym. Ścieki szare (wolne od fekaliów) poddaje się recyklingowi w jednostce uzdatniającej, która powstała we współpracy z Europejską Agencją Kosmiczną. Odpady organiczne są zbierane i przekształcane w kompost w komorze fermentacyjnej. Pozostałe odpady sortuje się i spakowane odsyła do ponownego przetworzenia poza kontynentem. Naukowcy Concordii dysponują różnymi teleskopami, umożliwiającymi np. detekcję tranzytów planet pozasłonecznych czy obserwację formowania się gwiazd. Prowadzony tu program wierceń EPICA (European Project for Ice Coring in Antarctica) pozwala na odtworzenie zapisu klimatu z ostatnich 800 tys. lat. Concordia – stacja francusko-włoska – powstała w 2005 r. Znajduje się na Płaskowyżu Polarnym, ponad 1000 km od wybrzeża, na wysokości 3233 m n.p.m. Temperatury spadają tu nawet do –80ºC, ale za to niebo jest bezchmurne, a atmosfera zawiera bardzo mało aerozoli i pyłów, co sprawia, że jest to idealne miejsce do dokładnych obserwacji astronomicznych. W skład stacji wchodzą dwa budynki o średnicy 18,5 m, które stoją na kolumnach wyposażonych w układ hydrauliczny. Jedna wieża przeznaczona jest do cichych zajęć (sypialnie, laboratoria, szpital itp.), druga – do aktywności generujących hałas (np. kuchnia, salon, sala fitness, warsztaty). Stacja została zaprojektowana zgodnie z warunkami określonymi w traktacie antarktycznym. Ścieki szare (wolne od fekaliów) poddaje się recyklingowi w jednostce uzdatniającej, która powstała we współpracy z Europejską Agencją Kosmiczną. Odpady organiczne są zbierane i przekształcane w kompost w komorze fermentacyjnej. Pozostałe odpady sortuje się i spakowane odsyła do ponownego przetworzenia poza kontynentem. Naukowcy Concordii dysponują różnymi teleskopami, umożliwiającymi np. detekcję tranzytów planet pozasłonecznych czy obserwację formowania się gwiazd. Prowadzony tu program wierceń EPICA (European Project for Ice Coring in Antarctica) pozwala na odtworzenie zapisu klimatu z ostatnich 800 tys. lat. SPL/Indigo
Technologia

Naukowcy w Antarktyce

Teleskopy w stacji Concordia.SPL/Indigo Teleskopy w stacji Concordia.
W rejonie tym znajdują się i stacje badawcze, i wielkie teleskopy, a niezmordowani naukowcy poczynili wiele istotnych odkryć. Zlodowaciały kontynent stale zaskakuje i nieprędko wydrzemy mu wszystkie jego tajemnice.
Olga Orzyłowska-Śliwińska
1 lutego 2024

Antarktyka obejmuje Antarktydę i okoliczne wyspy. Jej nazwa wzięła się stąd, że jest na drugim końcu globu wobec położonej na biegunie północnym Arktyki (Anty-Arktyka). Nie zawsze była zlodowaciała. Przed wieloma milionami lat wchodziła w skład superkontynentu Gondwana i porastały ją lasy. W epoce wielorybnictwa na Antarktydzie mieszkali rybacy. Teraz zjawiają się tam naukowcy z różnych krajów. 40 stacji czynnych jest przez cały rok, kolejnych 41 – jedynie latem (Polacy mają tylko jedną).

Wiedza i Życie 2/2024 (1070) z dnia 01.02.2024; Inne spojrzenie; s. 12

Olga Orzyłowska-Śliwińska

Dr nauk biologicznych, redaktorka naczelna miesięcznika „Wiedza i Życie”.
Reklama