Pochwała atomu
Wiadomo, że aby uniknąć poważnego kryzysu klimatycznego, musimy ograniczyć wzrost temperatur na Ziemi. Skoro to emitowane przez nas gazy cieplarniane są motorem zmian klimatycznych, powstrzymać je można w jeden tylko sposób: w krótkim czasie wyłączyć ów motor. Jak to jednak uczynić? Jak mieć pod dostatkiem energii, a jednocześnie szybko zredukować, najlepiej do zera, emisję CO2?
Joshua S. Goldstein i Staffan A. Qvist uważają, że należy postawić na atom, który wraz z odnawialnymi źródłami energii, czyli wiatrem, słońcem i wodą, stworzyłby idealny tort energetyczny. Swoje argumenty wykładają, podając przykład Szwecji i Francji oraz Niemiec. Szwecja i Francja w latach 70. i 80. XX w. rozwinęły energetykę nuklearną, dzięki czemu znacząco zredukowały emisje gazów cieplarnianych. Niemcy też budowały reaktory, ale po zniszczeniu przez tsunami japońskiej elektrowni jądrowej Fukushima w 2011 r. wycofały się z tego źródła energii, rozwijając energetykę wiatrową i słoneczną. Prądu z wiatru i słońca było za mało, więc zamiennikami atomu stały się węgiel brunatny i gaz ziemny. W efekcie emisje gazów cieplarnianych wzrosły. Zdaniem Goldsteina i Qvista Niemcy powinny pozostawić reaktory atomowe, a zamykać elektrownie opalane paliwami kopalnymi, zastępując je turbinami wiatrowymi i ogniwami fotowoltaicznymi.
W debacie, czy zaprząc atom do walki ze zmianami klimatu, czy polegać na źródłach odnawialnych, Goldstein i Qvist opowiadają się za tym pierwszym. Jeśli rzeczywiście musimy do 2050 r. ostro ściąć emisje gazów cieplarnianych, można to uczynić w jeden tylko sposób: zbudować tysiące nowych reaktorów atomowych.
W książce znajdziemy wiele poważnych argumentów na rzecz rozważenia opcji „atom plus energia odnawialna”. W końcu jeśli stawką jest uchronienie świata przed katastrofą klimatyczną, warto wziąć pod uwagę każdy racjonalny, naukowy argument, odkładając na bok spory polityczne i ideowe.
Joshua S. Goldstein, Staffan A. Qvist, Energia dla klimatu. Jak niektóre kraje poradziły sobie ze zmianami klimatu, przeł. Agnieszka Adamczyk, PWN, Warszawa 2019