Elektroliza solanki

2NaCl(aq) + 2H2O(l) → H2(g) + Cl2(g) + 2NaOH(aq)

Rzadko widuję morze tak spokojne –
pogodę niemal tak łagodną,
jakby świat wiedział,
że wiatr rozerwałby mnie na strzępy,
zniszczył więzi już napięte,
atomy naprężone, szukające
oporu twoich ramion,
które trzymają mnie w całości –
Mówię ci to – wysyłam jako wiadomość
przez fale
ze Szkocji na norweskie wybrzeże,
zastanawiając się, czy to ta właśnie
sprawi, że fale radiowe
między nami zamienią się w drut,
połączony z niewyczerpalnym źródłem
porannych „dzień dobry” i nocnych „dobranoc” –
Tak, abyśmy w dni takie, jak ten,
gdy oboje siedzimy
z nogami zanurzonymi w słonej wodzie,
dwa miliony stóp od siebie,
mogli stać się elektrodami –
przewodnikami w zlewce Morza Północnego,
przyciągającymi orkiestry jonów
przez eony oceanu,
aż –
na jeden elektryzujący moment –
poczuję mrowienie dotyku
elektronów z chloru
w soli morza, które
pocałowało twoje stopy,
skupiając mnie z powrotem w całość –
i jestem Wenus,
zrodzona z piany
gromadzących się wokół mnie zdradliwych bąbelków.