Stopione szkło o konsystencji syropu wyciągane z pieca specjalnym prętem. Stopione szkło o konsystencji syropu wyciągane z pieca specjalnym prętem. Shutterstock
Struktura

Genialne dziecko piasku

Po lewej ­struktura atomowa szkła sodowo-wapniowego (około 90% szkła produkowanego na świecie), po prawej – kwarcowego (SiO2)Wikipedia Po lewej ­struktura atomowa szkła sodowo-wapniowego (około 90% szkła produkowanego na świecie), po prawej – kwarcowego (SiO2)
Kiedyś było materiałem drogim, budzącym podziw. Dziś prawie nie dostrzegamy jego istnienia, choć jest wszechobecne. Dzięki szkłu rozwijają się sieci telekomunikacyjne, lasery, czujniki medyczne. Można je nazwać materiałem XXI w.
Mirosław Dworniczak
1 grudnia 2016

Jeśli przyjrzymy się kawałkowi szkła, możemy ulec złudzeniu, że jest to kryształ. Byłoby to nawet dość logiczne, ponieważ głównym składnikiem każdego szkła jest tlenek krzemu (kwarc – SiO2), będący ewidentnie substancją krystaliczną. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu uznawano szkło za tzw. ciecz przechłodzoną, czyli coś pośredniego pomiędzy stanem stałym a ciekłym. Dziś jednak uważa się, że jest ono bezpostaciowym niekrystalicznym ciałem stałym. W materiałoznawstwie mamy nawet pojęcie stanu szklistego.

Wiedza i Życie 12/2016 (984) z dnia 01.12.2016; Chemia; s. 30

Mirosław Dworniczak

Dr nauk chemicznych, dziennikarz naukowy – freelancer, współpracujący z „Wiedzą i Życiem” oraz „Tygodnikiem Powszechnym”, dawniej także z „Magazynem Internet” i „PC World”. Doktorat uzyskał z fizykochemii organicznej.