(1 + 1 = 3 lub 1 + –1 = ∞)

Gdybym pokonał
odległość Plancka między naszymi

sercami, utonął w płynnej
otchłani czasoprzestrzeni

głęboko w moich morskich snach,
które kształtują makrogeometrię

miłości wzdłuż łuków gwiezdnych
na nocnym nieboskłonie,

niebiańskie wiry światła i
elementarnego ognia nadal

migotałyby w niebotycznej głębi
i oddaleniu, zaznaczając

w mikrouderzeniach czasu magnetyczne
potrzeby naszych ciał.