Obłoki są głównie dla piękna

Poetycki jest obłok. Owe obłoki ranne, zrazu rozpierzchnione… – zaczyna dziesiątą księgę „Pana Tadeusza” Mickiewicz, a w innym miejscu jego bohater zachwyca się: ileż scen i obrazów z samej gry obłoków! Sęp-Szarzyński w smutnym horacjańskim sonecie upływ czasu widzi w płynących obłokach (Ehej, jak gwałtem obrotne obłoki i Tyran prętki lotne czasy pędzą…). A Włodzimierz Majakowski cały poemat tytułuje Obłok w spodniach (po rosyjsku obłok brzmi podobnie).