Powinowactwa z wyboru: gazel o mionie
„Długo oczekiwany pomiar mionów wskazuje na istnienie nowej fizyki”. „Scientific American”, 7 kwietnia 2021
Gazel to starożytna arabska forma poetycka, której tematem jest zwykle miłość lub cierpienie. Każdy dwuwiersz w gazelu kończy się tym samym słowem lub frazą.
Dziwaczne zachowanie mionu, wzmocniony cząstki kwantowej chybot,
wywraca Model Standardowy, tworząc w teoriach fizycznych chybot.
Zwykle jest to wzbudzona fala, wirująca w polu grawitacyjnym Higgsa,
chyba że na chwilę zostanie schwytana i splątana w energiczny chybot,
obdarzony bezwładnością i masą dzięki otaczającym go cząstkom –
krótkotrwały związek, niestety, gdyż szybko zniszczy go nieuchronny chybot.
Z matematycznych równań wynika, jak długo trwa taniec mionu,
jaki ułamek milisekundy upłynie, aż zajdzie ostatni metafizyczny chybot.
Obliczenia są dokładne, ale błędne. Utrzymywany przez grawitację i wirowanie mion,
kłębek kwantowego ładunku magnetycznego, trwa i żyje dłużej niż przewidziany chybot.
W przyciąganiu i drganiu cząstek – dzierganiu i rozrywaniu tkaniny Wszechświata –
nie uwzględniono czegoś, co przedłuża mionu śmiertelny chybot.
Nasze lekceważące podejście do wiedzy zmusza nas, aby przemyśleć, jak
nieznana materia, lepton, kwark lub bozon, wyjaśnia mionu przedłużony chybot.
Dla nas to enigma. W krótkim splątaniu życia, zakotwiczonego między nieskończonościami
małymi i dużymi, my też unosimy się, zanim zniszczy nas ostateczny chybot.
Czy zatem wirujemy, subatomowi, w zupie cząstek kwantowych? Czy nieśmiertelność
faktycznie istnieje jako krótki elektromagnetyczny impuls, jako kosmiczny chybot?