Dysforia to nie kaprys nastolatków

Badacze przeanalizowali informacje zamieszczone w bazie danych The Amsterdam Cohort of Gender Dysphoria Study. Dotyczą one osób, które w latach 1972–2005 w UMC Amsterdam przy Vrije Universiteit Medisch Centrum rozpoczęły przyjmowanie leków z grupy antagonistów GnRH.

Działanie tych specyfików polega na obniżeniu poziomu hormonów płciowych, by w ciele dziewczynek nie dojrzewały komórki jajowe i nie rozpoczynała się owulacja, a u chłopców – produkcja plemników.

To całkowicie odwracalna forma terapii. Stosuje się ją u nastolatków i nastolatek, u których badania psychiatryczne potwierdzą dysforię płciową, czyli rozdźwięk między budową anatomicznymi a płcią odczuwaną. Jej celem jest ograniczenie dyskomfortu i zmniejszenie ryzyka wystąpienia depresji czy stanów lękowych oraz danie młodemu człowiekowi czasu na zdecydowanie, czy chce zmienić (tj. skorygować) płeć. Podawanie blokerów rozpoczyna się najczęściej w początkowej fazie dojrzewania, czyli w przypadku metrykalnych chłopców w wieku 9–11 lat, a dziewcząt – 10–11,5.

Grupa, której dane analizowali holenderscy badacze, składała się z 220 osób uznanych przy urodzeniu za chłopców oraz 500, których płeć uznano za żeńską. Przyjmowanie blokerów dojrzewania zaczęły one przyjmować w wieku odpowiednio 14 i 16 lat (średnio). W momencie decyzji o tranzycji miały zaś 20 i 19 lat. Okazało się, że uczyniły tak 704 osoby, czyli aż 98 proc. badanych.

Badania Holendrów nie zakończą zapewne – raczej pozamedycznej – dyskusji o tym, na ile powinno się dysforię płciową uznawać za realny problem konkretnych nastolatków. Są jednak ważnym w niej głosem wskazującym, że nie jest to jednak kłopot tożsamościowy, który mija wraz z wiekiem. Lub niezgodna z naturą moda, jak twierdzą krytycy środowisk LGBT+.

Wyniki badań ukazały się w piśmie „Lancet”.