Podkast 142. Zuzanna Świrad: Na brzegach niepewności, czyli co mówią klify

Długość linii brzegowej zależy od przyjętej skali pomiaru. Im dokładniejszy, tym jest ona dłuższa (w pewnych granicach). Paradoks ten, w latach 60. ubiegłego wieku, opisał matematyk Benoît Mandelbrot. Stosunek Zuzanny Świrad do obszarów styku lądów i oceanów również jest nieco paradoksalny. Im bliżej się im przygląda, im nowocześniejszych metod pomiaru używa, tym bardziej wydają się interesujące. Ciekawość ta, choć motywowana czysto naukowo, ma natychmiastowe konsekwencje praktyczne. Badania erozji – tego, jak fale wpływają na kształt linii brzegowej, na tempo tych zmian – są formą przewidywania przyszłości naszej cywilizacji. Ludzkość bowiem koncentruje się wzdłuż wybrzeży. Podobnie jak wiele najcenniejszych ekosystemów.

Zapominając na chwilę o paradoksie Mandelbrota, można zgrubnie oszacować, że łączna długość wybrzeży wszystkich kontynentów wynosi ok. 300 tys. km. Mniej więcej połowa z nich jest skalista. To właśnie one najbardziej interesują zaproszoną do studia pulsara badaczkę. Opowiada o tym, jak z ich składu, dynamiki współczesnych przekształceń – katalizowanych przez globalne ocieplenie – i zmian, którym podlegały przez tysiące ubiegłych lat, można odczytać ich dalsze losy.

Świrad, która badała klify morskie niejednego kontynentu, przybliża też świat geomorfologów parających się tą właśnie dziedziną wiedzy. Okazuje się on zaskakująco – pod względem liczebności społeczności naukowej – niewielki. – Wiele osób poszło w plaże – wyjaśnia badaczka. A dlaczego i co to właściwie oznacza, dowiecie się z rozmowy.