Jak przesadzić olbrzyma

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.

W połowie roku (2017) mieszkańcy Boise w Idaho z niepokojem śledzili, jak w drogę wyrusza najstarszy i najwyższy obywatel ich miasta. Licząca 105 lat sekwoja jest uznawana za lokalny symbol nie tylko ze względu na swoją długowieczność, ale także pochodzenie: ofiarodawcą sadzonki był John Muir, przyrodnik i współzałożyciel Sierra Club, amerykańskiej organizacji zajmującej się ochroną przyrody. Dlatego kiedy okazało się, że 10-piętrowy iglak uniemożliwia rozbudowę szpitala Saint Luke’s Health System, dyrekcja zwróciła się o pomoc do teksańskiej firmy Environmental Design, która opracowała i opatentowała technikę transportowania drzew. Jednak ważąca około 400 t sekwoja z Boise okazała się największym dotąd wyzwaniem. „Problem długo nie dawał mi spać – przyznaje David Cox, zastępca dyrektora zachodniego oddziału Environmental Design – i to zanim jeszcze szpital poinformował mnie o szczególnym pochodzeniu drzewa.” Zanim rozpoczęła się operacja, zespół zbadał system korzeniowy i wykopał wokół pnia rów o głębokości 1,5 m i średnicy 12 m w celu ochrony głównych korzeni. Po otoczeniu bryły korzeniowej drzewa metalową siatką pozwolono sekwoi przez siedem miesięcy przyzwyczajać się do nowej sytuacji. Kolejne ilustracje pokazują, jak przebiegała operacja przeniesienia.

Leslie Nemo

1. Zespół z Environmental Design pod kierunkiem Marka A. Merita zbudował pod bryłą korzeniową platformę ze stalowych prętów o średnicy prawie 18 cm i długości przeszło 13 m. Pod prętami umieszczono zestaw pustych nadmuchiwanych poduszek (szary). Obok wykopano pochylnię.

2. W ciągu około 15 minut poduszki zostały napompowane, co spowodowało uniesienie się bryły korzeniowej o około 90 cm.

3. Dzięki nieco słabszemu wypełnieniu przednich poduszek zespół mógł wtoczyć platformę po pochylni, utrzymując ją w poziomie. Ciągnik holował platformę, a zespół zabierał poduszki transportowe z tyłu i podkładał je z przodu. Operację tę powtarzano, aż drzewo przybyło na krawędź wykopu, w którym miało się znaleźć.

4. W docelowym wykopie rozmieszczono układ częściowo wypełnionych poduszek powietrznych (biały). Do jego wnętrza przeniesiono też ziemię z miejsca, w którym rosła sekwoja, aby w ten sposób zwiększyć szansę, że drzewo przeżyje przesadzanie.

5. Ekipa wtoczyła platformę do wnętrza wykopu, używając pierwszego zestawu poduszek powietrznych.

6. Czekające w jego wnętrzu poduszki zostały napompowane w stopniu, który spowodował przejęcie ciężaru od poduszek transportowych. Po opróżnieniu zostały one usunięte.

7. W ciągu około pół godziny opróżniono białe poduszki, bryła korzeniowa znalazła się na dnie jamy. Poduszki zostały usunięte, ale metalowe pręty pozostały. Z czasem ulegną rozkładowi na skutek korozji.

8. Przez pięć lat lokalne służby będą monitorować stan drzewa, zapewniając mu stałą opiekę na nowym stanowisku.

***

„Problem długo nie dawał mi spać i to zanim jeszcze się dowiedziałem, że było to drzewo Johna Muira”

David Cox, Environmental Design

Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.