Biodruk 3D może odbywać się w ciele

|||Z ostatniej chwili

W przyrodzie kolor wściekle żółty bywa stosowany ku przestrodze (patrz: liściołaz żółty) czy jako kamuflaż (patrz: modliszka storczykowa). W Pulsarze natomiast – to sygnał końca embarga, które prestiżowe czasopisma naukowe nakładają na publikowane przez badaczy artykuły. Tekst z żółtym oznaczeniem dotyczy więc doniesienia, które zostało upublicznione dosłownie przed chwilą.

A może udałoby się drukować bezpośrednio w ciele pacjenta? Takie wyzwanie postawili przed sobą badacze z USA. I opracowali platformę do druku dźwiękowego in vivo, indukowanego sygnałami dźwiękowymi. Ultradźwięki głęboko penetrują żywe tkanki, nie wywołując żadnych podrażnień, a odpowiednio skalibrowane mogą wspomagać sieciowanie biotuszów. Po serii badań wstępnych i eksperymentów naukowcy przeprowadzili testy na myszach i królikach, a wyniki opisali w „Science”. Swoją technikę nazwali platformą do druku dźwiękowego w głębokiej tkance in vivo (DISP), z wykorzystaniem liposomów wrażliwych na niskie temperatury (LTSL, pełniące funkcję czynnika sieciującego).

Bardzo ważnym elementem DISP LTSL jest to, że w trakcie całego procesu tkanki są również obrazowane za pomocą USG, co pomaga precyzyjnie naprowadzać źródło biotuszu na właściwe pozycje. Ten zawiera w sobie markery, które pozwalają uzyskać duży kontrast na obrazach USG i wyraźnie wizualizować drukowany wyrób. Na potrzeby testów przygotowano wiele różnych biotuszów, każdy pełnił inne funkcje.

W pierwszej kolejności technika została użyta do zasklepienia ran na tkankach mięśniowych zwierząt – za pomocą druku naniesiono w odpowiednie miejsca hydrożele, a następnie ultradźwiękami przeprowadzono ich sieciowanie. Oprócz tego DISP zostało użyte do wprowadzenia hydrożelu wypełnionego lekami do pęcherza, aby zwalczyć znajdujące się tam guzy. Również w tym wypadku technika okazała się skuteczna i bezpieczna (nie wywołała zapalenia ani odpowiedzi immunologicznej). I trzeci wariant: zastosowano hydrożele przewodzące, aby móc in vivo wytwarzać na narządach zwierząt platformy sensoryczne do bioelektroniki.

Choć metoda wygląda na przełomową, wyzwań nadal jest wiele. Przede wszystkim drukowanie na tkankach dynamicznych, jak płuca czy serce, jest znacznie bardziej problematyczne niż to, co zespół zaprezentował do tej pory. Wyniki są jednak bardzo obiecujące, a możliwości tej techniki – dzięki stosowaniu różnorodnych hydrożeli i biotuszów – wszechstronne.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.