Tapeta zamiast żarówki? Niewykluczone

Fosforescencja to, na pozór, cudowne zjawisko. To, co nazywamy potocznie świeceniem w ciemności, jest tak naprawdę dość skomplikowanym procesem fizycznym, w którym materiały przechowują energię świetlną w postaci elektronowych stanów wzbudzonych, a następnie ją emitują w postaci własnego, charakterystycznego blasku. Dlaczego więc tego rodzaju tworzyw nie używa się choćby do oświetlania miast i domów nocą? Do tej pory odpowiedź brzmiała: bo intensywność takiego światła nie jest zbyt wielka, a żywotność krótka. Nie zniechęciło to jednak naukowców do eksperymentów i w najnowszym „Advanced Materials” pojawiły się wyniki dotyczące luminescencji długotrwałej.

Badacze wykorzystali polimer o nazwie PVDF-HFP, siarczek cynku oraz wiele metali ziem rzadkich, aby wytworzyć włókno. Następnie „utkali” z niego warstwę o powierzchni 1,2 m kw. metodą o nazwie elektroprzędzenie. W zależności od składu chemicznego mieszanki uzyskali warstwy, które świeciły w różnych kolorach (czerwonym, zielonym lub niebieskim), a czas tego świecenia regulowała ich grubość. Autorzy podają, że udało im się wydłużyć luminescencję aż do 30 godzin! Zauważyli przy tym, że barwa czerwona jest mniej żywotna niż pozostałe dwie. Wytworzyli też materiał świecący na biało, ale z uwagi na szybki zanik światła czerwonego, już po godzinie zaczął on przybierać barwę morską.

Niemniej autorzy nie kryją entuzjazmu i proponują ciekawe zastosowania swojego wynalazku, takie jak oświetlenie w szklarniach i na drogach (oznaczenia zarówno pionowe, jak i poziome). A ponieważ ich materiał wykazuje również termoluminescencję (świecenie pod wpływem ciepła), pojawiają się kolejne możliwości, np. tworzenie czujników dla strażaków.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.