Śmiech ociepla wizerunek Ronalda Reagana, cisza go chłodzi

Prezydenta Ronalda Reagana, który rządził USA przez dwie kadencje (1981–1989), nieraz nazywano „The Great Communicator”. Potrafił bowiem świetnie wykorzystywać umiejętności nabyte podczas kariery w Hollywood. W trakcie wystąpień publicznych fachowo operował tonem głosu, gestami i mimiką. W przemówienia wplatał humor i osobiste anegdoty. A jego styl komunikacji charakteryzował się jasnością, prostotą przekazu i umiejętnością nawiązywania emocjonalnej więzi ze słuchaczami. Pomagało to w kształtowaniu polityki wewnętrznej i zewnętrznej USA, a także w utrzymywaniu popularności wśród Amerykanów (i nie tylko).

Dlatego grupa naukowców postanowiła posłużyć się archiwalnymi nagraniami wystąpień Reagana, by zbadać, jak śmiech widowni lub jego brak wpływa na postrzeganie przywództwa. W eksperymencie wzięły udział 283 osoby, których średnia wieku wynosiła 21 lat (najstarszy uczestnik miał 71 lat) i poproszono o ich ocenę. Przy czym do niektórych nagrań w wybranych momentach dodawano śmiech, z innych zaś go usuwano.

Okazało się, że uczestnicy badania uznawali prezydenta za bardziej przyjaznego i sympatycznego, gdy słyszeli w tle śmiech publiczności, nie miało to jednak wpływu na ocenę jego kompetencji. W trakcie badania wykorzystywano też różne rodzaje humoru Reagana. I jeśli jego agresywne żarty nie były „poparte” śmiechem widowni, badani postrzegali go bardziej negatywnie.

Wyniki, które opublikowano w „PLOS ONE”, wyraźnie wskazują, że na wizerunek polityka mogą mieć spory wpływ elementy subtelne. A w dobie mediów społecznościowych zapewne ich znaczenie jest jeszcze większe niż w czasach prezydentury Reagana.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.