Nie mieczem, a słowem. O sukcesie Fenicjan

Genomy ludzi pochowanych na czternastu stanowiskach archeologicznych – od Lewantu przez Afrykę Północną po Sycylię, Sardynię, Ibizę i Półwysep Iberyjski – przeanalizował międzynarodowy zespół naukowców z instytutów Maxa Plancka i Harvard University. Celem było zbadanie czy populacje tzw. punickie, pochodzące z fenickich kolonii, jak słynna Kartagina, były bezpośrednimi potomkami ludów Lewantu.

Okazało się, że mieszkańcy tych kolonii mieli bardzo zróżnicowane pochodzenie genetyczne – z wyraźnym udziałem ludności północnoafrykańskiej oraz tej o profilu podobnym do mieszkańców Sycylii i regionu Morza Egejskiego. Bezpośredni „zestaw genów” przybyszów ze wschodu był zaś w tych populacjach śladowy. Fenicka kultura nie rozprzestrzeniała się więc przez masową migrację – ale przez handel, dialog i idee, stopniowo przyjmowane przez lokalne społeczności.

Wyniki tych badań coś więcej niż akademicka ciekawostka. Podważają one bowiem powszechne przekonanie o „kolonializmie starożytności”. Okazuje się, że potęga Kartaginy – i całego fenickiego świata – opierała się na elastyczności i umiejętności budowania więzi w różnorodnych środowiskach. Szczególnie wymownym symbolem tej międzykulturowej sieci jest odnalezienie pary drugich kuzynów – jednej osoby pochowanej w północnoafrykańskim grobie punickim, drugiej w sycylijskim. To fizyczny dowód na to, że nie tylko towary i idee, ale także ludzie przemierzali wtedy Morze Śródziemne, zakładali rodziny i przekraczali granice.

Fenicjanie, którzy pozostawili po sobie miasta, alfabet i wpływy kulturowe, uczą nas, że czasem to, co trwałe, nie powstaje przez siłę, ale przez umiejętność włączenia się w różnorodny świat.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.