Głowy mumii opowiadają historię sera

Na początku XXI w. archeolodzy odkryli na cmentarzu Xiaohe kilka mumii, które miały rozsmarowaną na głowach i szyjach tajemniczą białą substancję. Ostatnio badaczom udało się wyekstrahować z próbek mazidła mitochondrialne DNA, co dało kilka odpowiedzi na jego temat.

Okazuje się, że to ser na bazie kefiru pozyskanego w procesie fermentacji mleka, w którym kluczową funkcję pełniły bakterie Lactobacillus kefiranofaciens i grzyby Pichia kudriavzevii (takie połączenie występuje w ziarnach kefirowych zwanych też grzybkami używanych przy wytwarzaniu kefiru do dziś). W przeciwieństwie do nabiału na Bliskim Wschodzie i w Europie, gdzie mleka krowiego używano oddzielnie, a mieszano raczej kozie i owcze, tu połączono krowie i kozie. To jednak nie wszystko.

Obecnie istnieją dwa rodzaje ziaren kefirowych – jedne pochodzą z Kaukazu, a drugie z Tybetu. Typ pierwszy jest na świecie stosowany najczęściej. Tymczasem chińscy badacze odkryli, że Lactobacillus kefiranofaciens w próbkach z mumii był spokrewniony z grupą tybetańską. A to zdecydowanie przeczy przekonaniu, że kefir pochodzi z północnego Kaukazu. Okazało się też, że współczesne bakterie mają większą zdolność do fermentowania mleka – przez cały czas wymieniały bowiem swój materiał genetyczny z pokrewnymi szczepami. Poza tym w porównaniu ze starożytnym Lactobacillus ten współczesny jest lepiej przyswajalny dla człowieka.

A czemu służył rytuał smarowania głów i szyj mumii praktykowany między 3,6 a 3,3 tys. lat temu? Tego nie wiadomo.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.