Kazirodztwo: tabu, które zostawia ślad w DNA

Międzynarodowy zespół naukowców przeanalizował genomy ludzi żyjących między ok. 1780 a 1380 r. p.n.e., by zrekonstruować historię społeczności z epoki brązu. Materiał pochodził z 13 szkieletów pochowanych w jaskiniowej nekropolii. Dzięki badaniom ponad miliona markerów genetycznych możliwe było nie tylko określenie pokrewieństwa między osobami, lecz także zrozumienie struktury demograficznej całej grupy. Z danych wynika, że wspólnota z Kalabrii była genetycznie bliska wczesnobrązowym populacjom Sycylii, ale różniła się od współczesnych społeczności północno-środkowej Italii. Czyli już wtedy południowe Włochy były areną złożonych kontaktów i wymiany genetycznej wokół Morza Śródziemnego.

Poza tym analiza długich fragmentów identycznych odcinków DNA wykazała niezwykle wysoki poziom pokrewieństwa genetycznego u jednego z młodych mężczyzn (GMO007). Taki wzorzec wskazuje na to, że jego ojcem był jego własny dziadek. To jeden z bardzo nielicznych przypadków ujawnionych w prehistorycznym genomie, świadczący o kazirodczym związku ojca z córką z epoki brązu. Dziś społecznie i prawnie zakazany incest mógł wynikać z odmiennych norm społecznych, izolacji demograficznej lub potrzeby utrzymania majątku w obrębie bardzo wąskiej grupy. Tego typu praktyki pozostawiają wyraźne ślady w DNA – ogromne fragmenty homozygotyczne, które w przypadku GMO007 obejmowały nawet ponad 800 centymorganów chromosomów autosomalnych, najwięcej spośród dotychczas opisanych starożytnych genomów.

Większość osobników z Grotta della Monaca tworzyła genetycznie względnie jednorodną grupę o mieszanym pochodzeniu. Dominowali potomkowie pierwszych europejskich rolników (~75 proc.), z dodatkiem wpływów stepowych (~15 proc.) i śladami dziedzictwa myśliwych-zbieraczy (~9 proc.). To odzwierciedla migracje i wymiany w ramach epoki brązu, kiedy to ludność śródziemnomorska była w stałym ruchu, przynosząc ze sobą nowe genomy, rytuały i kontakty społeczne.

To pierwsza tak klarowna genetyczna rekonstrukcja wspólnot epoki brązu z południa Włoch, dająca wgląd w ich pochodzenie, struktury pokrewieństwa, praktyki pochówków i mechanizmy demograficzne. Tym samym jaskinia w Kalabrii stała się kluczem do zrozumienia ludzkich relacji sprzed kilku tysięcy lat, od więzi krwi po więzi społeczności.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.