Półwysep Iberyjski przestał być końcem świata neandertalczyków
Naukowcy wykorzystali w tym przypadku dynamiczne modelowanie populacyjne. Zamiast traktować stanowiska jako nieruchome punkty na mapie, spróbowali odtworzyć ruch – migracje, cofanie się populacji, zmiany tras wymuszone przez klimat. Uwzględnili przy tym dane paleoklimatyczne, topografię, rozmieszczenie stanowisk oraz parametry demograficzne neandertalczyków i ludzi współczesnych żyjących między 50 a 38 tys. lat temu.
Wyłania się z tego obraz daleki od prostej opowieści o „zastąpieniu”. Neandertalczycy w Iberii byli już populacją kruchą, żyjącą na granicy demograficznej opłacalności. Epizody gwałtownego ochłodzenia – zwłaszcza 45–43 tys. lat temu – działały jak kolejne uderzenia w system, który nie miał dużych rezerw. W tym samym czasie ludzie współcześni nie rozprzestrzeniali się równomiernie. Model pokazuje szybkie przemieszczanie się wzdłuż wybrzeży Atlantyku – gdzie zasoby były bardziej przewidywalne – oraz wolniejsze, etapowe wnikanie w głąb półwyspu.
Sięgnij do źródeł
Pathways at the Iberian crossroads: Dynamic modeling of the middle–upper paleolithic transition
To właśnie na tych „wąskich gardłach” – w strefach kontaktu między wybrzeżem a interiorami – miało dochodzić do spotkań obu populacji. Krótkich, niestabilnych, ale wystarczających, by zostawić ślad w genomach. Symulacje dopuszczają niewielką domieszkę genetyczną – rzędu kilku procent – co dobrze współgra z tym, co widzimy dziś w DNA ludzi spoza Afryki. Genetyka nie mówi nam jednak, jak wyglądały te kontakty. Model sugeruje, że nie była to długa koegzystencja dwóch równorzędnych światów, lecz raczej seria epizodów na tle narastającej nierównowagi demograficznej.
Najciekawsze w tym badaniu nie jest więc to, że „rozwiązuje” ono zagadkę losu neandertalczyków. Przeciwnie – pokazuje, że bez myślenia procesami naukowcy wciąż będą skazani na statyczne spory. Stanowiska archeologiczne dowodzą obecności, ale modele dynamiczne pozwalają zobaczyć, że Iberia była miejscem ruchu, napięć i chwilowych spotkań, a nie ostatnią spokojną przystanią.
W tym sensie Półwysep Iberyjski przestaje być końcem świata neandertalczyków, a staje się laboratorium przejścia – skrzyżowaniem, na którym jednym kończył się czas, a drudzy się dopiero rozpędzali.
Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.