Do ostatniego tchu

Praindoeuropejski rdzeń dhou-s- występował w wielu wariantach: dhou-s-, dheu-s-, dhu-s- (z długim i z krótkim u), co dziwić nie powinno, skoro i w polszczyźnie mamy oboczności duch-/duś-/dych-/dysz-/dch- – ale wszystkie pozostają w rodzinie wyrazów o zróżnicowanych znaczeniach, lecz wyraźnym także znaczeniowym podobieństwie. Duch- to ‘duch’, a blisko jest i szlachetna dusza, choć także zapierające dech słowo duszny i bardzo już przykre dusić.