Jak śledzie w beczce

Beczka była naczyniem poruszającym naszą wyobraźnię. Zacznijmy od tego, że beczki zapełniały piekło. W chrześcijańskim stały beczki ze smołą, w której gotowali się grzesznicy, w innym, Tartarze, Danaidy próbowały napełnić dziurawe beczki (beczki bez dna, do jakich porównywało się wiele bezdennych rzeczy), co miało być karą za zabicie mężów. W literaturze sławna jest zawierająca sto trzydzieści galonów beczka Amontillado, która skusiła Fortunata, zamurowanego potem przez Montresora (tak było u Poego)…

Sto trzydzieści galonów to sporo, ale polskie beczki bywały większe: sypna zawierała cztery korce krakowskie, a nowopolska mierzyła dwadzieścia pięć garnców.