Genitalia krocionoga Pseudopolydesmus caddo jasno świecą w ultrafiolecie. Genitalia krocionoga Pseudopolydesmus caddo jasno świecą w ultrafiolecie. Stephanie Ware Field Museum
Środowisko

Świecące gonopody

Genitalia krocionogów fosforyzują w ultrafiolecie.

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.


Krocionogi (dwuparce) są trudne do rozróżnienia. Różne gatunki tych stworzeń o mnóstwie par odnóży często mają podobne bure kolory i mieszkają się ściółce w cieniu drzew. Jednak w świetle ultrafioletowym wykazują zadziwiającą cechę – ich narządy płciowe jasno świecą.

Stephanie Ware, asystentka badawcza w Field Museum of Natural History w Chicago, wraz ze współpracownikami wykorzystała tę fluorescencję do identyfikacji tych stawonogów. Ware wyposażyła aparat w niedrogą lampę błyskową UV do sfotografowania świecących gonopodów – nóżek kopulacyjnych. Następnie wykonała wiele zdjęć, które nałożyła na siebie, aby uzyskać obraz kompozytowy. Na fotografiach w świetle widzialnym „naprawdę trudno dostrzec różne struktury – mówi. – Ale w świetle UV kształty i kolory są bez trudu zauważalne.”

Według Petry Sierwald, zoolog z muzeum, ta technika ułatwia rozpoznanie podobnie wyglądających gatunków. Sierwald wraz z Ware i jej współpracownikami napisała na ten temat artykuł opublikowany w kwietniu 2019 r. w Zoological Journal of the Linnean Society. Z wykorzystaniem UV badacze zidentyfikowali osiem gatunków – wcześniej wyróżniano ich 12 – w obrębie północnoamerykańskiego rodzaju Pseudopolydesmus.

Sierwald mówi, że ten sposób obrazowania mógłby znaleźć zastosowanie w gleboznawstwie i ochronie przyrody, pomagając badaczom szybko oceniać, czy określony gatunek krocionoga jest obecny w badanym siedlisku. „Krocionogi są bardzo dobrymi wskaźnikami jakości gleby, ponieważ żywią się martwą materią roślinną” – dodaje. Na razie naukowcy nie wiedzą, czemu genitalia tych stworzeń fluoryzują. „Zwierzęta z rzędu Polydesmida nawet nie widzą – nie mają oczu” – zauważa Sierwald.

M. Gabriela Lagorio, chemik, która zajmuje się fotobiologią na Universidad de Buenos Aires i nie była zaangażowana w badania, uważa, że ta cecha niekoniecznie musiała wykształcić się w toku ewolucji w jakimś konkretnym celu. Zauważa, że może być niemającą żadnej funkcji konsekwencją chemicznej struktury substancji obecnej w tkance.


Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.

Świat Nauki 11.2019 (300339) z dnia 01.11.2019; Skaner; s. 13