Korale uchodźcy

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.

Trwające obecnie globalne ocieplenie sprawia, że akweny, w których koralowce bujnie się rozwijały w ostatnich stuleciach, oferują dziś tym zwierzętom coraz trudniejsze warunki do życia. Przykładem są masowe blaknięcia znacznych fragmentów australijskiej Wielkiej Rafy Barierowej w latach 2016 i 2017. Ekstremalnie wysokie temperatury oceanu zmieniły tę cudowną mieszankę barw w białą monotonną masę.

Tymczasem paleontolodzy znaleźli ostatnio azyl, do którego w przeszłości przenosiły się koralowce z nadmiernie rozgrzanych wód. Przeprowadzkę odbywały w stanie larwalnym, unosząc się swobodnie w wodzie, a do przenosin wykorzystywały prądy morskie. Takim regionalnym rajem okazała się Zatoka Daya położona na północny wschód od Hongkongu na Morzu Południowochińskim. Badacze ustalili, że w odległej przeszłości, gdy tylko w pobliżu równika robiło się za gorąco, koralowce meldowały się pod nowym adresem w tej podzwrotnikowej okolicy.

„Odkryliśmy, że podczas wcześniejszych faz ciepłych rafy rozwijały się bujnie na chłodniejszych wodach w pobliżu wybrzeży Chin” – mówi Tara Clark, paleoekolożka z University of Wollongong w Australii. W 2015 roku kierowała ona badaniami w Zatoce Daya. Wraz z kolegami zebrała fragmenty martwych koralowców i określiła ich wiek metodami radioizotopowymi. Okazało się, że pozostałości raf liczą od 6850 do 5510 lat. W artykule na łamach styczniowego Geology naukowcy zwracają uwagę, że w tym właśnie czasie temperatury wody w Morzu Południowochińskim i sąsiednich akwenach były wyższe średnio o 1–2°C niż dziś. To, zdaniem badaczy, może sugerować, że niektóre ze współczesnych koralowców mogłyby znaleźć azyl w takich miejscach, jak Zatoka Daya, gdyby temperatury na globie rosły w kolejnych dekadach.

Idea stworzenia takich azyli dla zagrożonych raf nie jest nowa, ale badania kopalnych koralowców ułatwiają wytypowanie takich miejsc – zauważa John Pandolfi, paleoekolog morski z University of Queensland w Australii, który nie był członkiem zespołu badawczego. „Poznanie dynamiki społeczności ekologicznych i ich reakcji na zmianę środowiskową ma absolutnie kluczowe znaczenie – podkreśla. – Taka zmiana często obejmuje okres znacznie dłuższy niż ten mierzony ludzką skalą czasową, a zapis skamieniałości pozwala na zrekonstruowanie przemian długookresowych”.

Clark zwraca jednak uwagę, że choć dane kopalne rzeczywiście sugerują, że pewnego dnia Zatoka Daya może stać się schroniskiem dla koralowców, to istnieją pewne bariery, które mogą to utrudnić. Po pierwsze, nie wszystkie gatunki koralowców są w takim samym stopniu predysponowane do odbywania długich podróży oceanicznych. Po drugie, wody Zatoki Daya są dziś silnie zanieczyszczone i mali klimatyczni uchodźcy niekoniecznie odnajdą tu nowy dom. „Na wszelki wypadek powinniśmy już dziś otoczyć ochroną takie miejsca” – postuluje Clark.

Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.