Owłosiona muszla ułatwiała ślimakowi życie w tropikach

Mięczak został nazwany przez naukowców Archaeocyclotus brevivillosus, od łacińskich słów „brevis” – „mały” i „villōsus” – „włochaty”. Wiadomo, że należy do owłosionej grupy tropikalnych ślimaków lądowych z rodziny Cyclophoridae. A ponieważ spośród ośmiu gatunków zatopionych w bursztynie znalezionych w Mjanmie (d. Birma) aż sześć ma włoski na muszlach, naukowcy wysnuli hipotezę, że te włochate mogą wywodzić się właśnie z tych terenów.

Wyjątkowego ślimaka przebadał zespół naukowców pod kierownictwem malakologa Jean-Michela Bichaina z Muzeum Historii Naturalnej i Etnografii we Francji. Ponieważ zwierzę jest malutkie – ma zaledwie 26,5 mm długości, 21 mm szerokości i 9 mm wysokości – używano klasycznej mikroskopii oraz trójwymiarowej tomografii rentgenowskiej.

Badacze uważają, że wykształcenie włosków na muszli kosztowało te ślimaki sporo energii, musiało zatem dawać im konkretną przewagę w tropikach. Mogły one pomagać w przejściu ze środowiska wodnego i dostosowaniu się do życia na lądzie w okresie mezozoicznym. A także zatrzymywać wodę i zapobiegać wysuszeniu muszli, co sprzyjało kolonizacji suchych terenów. Są także inne hipotezy. Dotyczą procesu termoregulacji, skutecznego przyczepiania się do roślin, kamuflażu lub jakiejś funkcji w doborze seksualnym.

Opis badań nad tym znaleziskiem opublikowano w „Cretaceous Research”.