Słońce świeci, Słońce grzeje, Słońce ugasi pragnienie

|||Z ostatniej chwili

W przyrodzie kolor wściekle żółty bywa stosowany ku przestrodze (patrz: liściołaz żółty) czy jako kamuflaż (patrz: modliszka storczykowa). W Pulsarze natomiast – to sygnał końca embarga, które prestiżowe czasopisma naukowe nakładają na publikowane przez badaczy artykuły. Tekst z żółtym oznaczeniem dotyczy więc doniesienia, które zostało upublicznione dosłownie przed chwilą.

Pomysł z wyłapywaniem wody unoszącej się w powietrzu pod postacią pary wodnej lub w formie maleńkich kropelek nie jest nowy. Od kilkunastu lat w niektórych rejonach globu, w których wody na powierzchni jest niewiele, rozstawia się siatki do chwytania delikatnej mgiełki, która często pojawia się nad terenami pustynnymi i półpustynnymi sąsiadującymi z morzem i oceanem. Niektóre takie konstrukcje potrafią pozyskać nawet 100 l wody dziennie – czystej i zdrowej.

A jeśli mgiełki nie ma? I na to znajdzie się sposób. Od niedawna naukowcy rozwijają zaawansowane technicznie urządzenia zasilane energią słoneczną, które wyłapują parę wodną z powietrza i zmieniają ją w wodę zdatną do picia. Technologia nazywa się SAWH – to akronim anglojęzycznego terminu solar-driven atmospheric water harvesting. Jeden z pomysłów polega na wykorzystaniu w niej porowatych syntetyków zwanych szkieletami metalo-organicznymi, które skraplają wodę wychwyconą przez specjalny pochłaniacz.

Alternatywne podejście prezentują w najnowszym PNAS naukowcy z University of Texas w Austin. W swoim prototypie pułapki na wodę zastosowali arkusze z hydrożelu, który absorbował wilgoć z nocnego, chłodniejszego powietrza, a następnie uwalniał ją jako wodę po ogrzaniu za dnia przez światło słoneczne. W eksperymentach wykorzystano niewielkie urządzenie, w którym łączna masa hydrożelowych płatów wynosiła zaledwie ok. 120 gramów. Produkowało ono dziennie średnio ok. 235 ml wody, czyli mniej więcej szklankę. Teraz badacze przymierzają się do zbudowania znacznie większego próbnego egzemplarza o masie hydrożelu wynoszącej 1 kg. Ma on dostarczać 2 litry wody dziennie.

„Jestem pewien, że w przyszłości mieszkańcy suchych regionów świata będą samodzielnie produkowali wodę za pomocą takich urządzeń” – mówi Guihua Yu, lider zespołu i główny autor publikacji.

Kilka lat temu naukowcy z ośrodka badawczego X, należącego do Google’a (gdzie również prowadzono podobne prace), oszacowali, że z technologii SAWH mogłoby to korzystać ok. miliarda ludzi.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.