Plastikożerne larwy

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.

Każdego roku ludzie produkują ponad 300 mln ton tworzyw sztucznych. Prawie połowa z tego kończy na wysypiskach, a około 12 mln ton zanieczyszcza oceany. Dotychczas nie wymyślono zrównoważonego sposobu na poradzenie sobie z tym problemem, jednak nowe badania dają nadzieję, że odpowiedź znajdzie się w żołądkach niektórych głodnych gąsienic.

Naukowcy z Hiszpanii i Wielkiej Brytanii odkryli niedawno, że larwy barciaka większego mogą efektywnie rozkładać polietylen, stanowiący nawet 40% plastików. Zespół badaczy pozostawił przez 12 godzin 100 larw barciaka na polietylenowej torbie na zakupy. Gąsienice skonsumowały i rozłożyły 92 mg plastiku, czyli około 3%. Aby potwierdzić, że to nie wyłącznie samo przeżuwanie plastiku przez larwy było odpowiedzialne za rozkład polietylenu, badacze rozgnietli gąsienice, a uzyskany homogenat roztarli na plastikowej folii. Czternaście godzin później folia straciła 13% swojej masy – prawdopodobnie na skutek rozkładu spowodowanego enzymami uwolnionymi z żołądków gąsienic.

W trakcie badań rozłożonej plastikowej folii zespół naukowców odnalazł glikol etylenowy, będący produktem rozkładu polietylenu, co wskazywało na rzeczywistą biodegradację. Odkrycie zostało opublikowane na początku bieżącego roku (2017) w „Current Biology”.

Współautorka badań Federica Bertocchini, biolog z Spain’s Institute of Biomedicine & Biotechnology w Kantabrii, potwierdziła, że zdolność larw do trawienia podstawowego składnika ich diety – wosku pszczelego – umożliwia im także biodegradację plastiku. „Wosk jest skomplikowaną mieszaniną molekuł, jednak podstawowe wiązanie znajdujące się w polietylenie, czyli połączenie węgiel-węgiel, także jest tam obecne – wyjaśnia. – U barciaka większego wyewoluował mechanizm rozbijający to wiązanie.”

Jennifer DeBruyn, mikrobiolog z University of Tennessee, niezwiązana z tymi badaniami, mówi, że nie jest zaskoczeniem, że w trakcie ewolucji organizm wytworzył zdolność do rozkładu polietylenu. Jednak w porównaniu do wcześniejszych badań, ekscytuje ją szybkość odkrytej biodegradacji. Następnym krokiem, stwierdza DeBruyn, będzie odkrycie przyczyny rozkładu związku. Czy jest to działanie enzymu produkowanego przez same gąsienice, czy też przez mikrobiom ich układu pokarmowego? Bertocchini zgadza się z tą sugestią i ma nadzieję, że pewnego dnia odkrycia jej zespołu pozwolą na zaprzęgnięcie enzymu do rozkładu zarówno plastiku na wysypiskach śmieci, jak i tego unoszącego się na powierzchni oceanów. Jednak przewiduje użycie związków chemicznych uzyskanych w wyniku procesu przemysłowego – a nie zrzucenie milionów larw na górę plastiku”.

Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.