Wyzwanie dla Chin: w trzy dekady stać się krajem przyjaznym dla klimatu

Chiny zadeklarowały niedawno, że do 2060 r. chcą stać się neutralne klimatycznie, czyli zredukować do zera emisje netto gazów cieplarnianych. Od zrealizowania tych obietnic będzie zależała w dużym stopniu przyszłość ziemskiego klimatu. Państwo Środka jest dziś bowiem największym na świecie emitentem związków podgrzewających planetę, głównie oczywiście dwutlenku węgla. Pałeczkę pierwszeństwa przejęły kilkanaście lat temu od USA i od tego czasu systematycznie zwiększają swój udział w emisjach CO2. Obecnie wynosi on ok. 30 proc.

Przedstawiony przez naukowców plan dla Chin zakłada ośmiokrotne zwiększenie mocy elektrowni wiatrowych i dziesięciokrotne zwiększenie mocy energetyki słonecznej. Wszystko to miałoby się wydarzyć w ciągu 35 lat. Zwróćmy uwagę, że Chiny są już dziś liderem, jeśli chodzi oba zielone źródła energii. Podłączone do chińskiej sieci energetycznej turbiny wiatrowe i ogniwa fotowoltaiczne mają łączną moc ok. 700 gigawatów (odpowiednio 300 GW i 400 GW). To jedna trzecia obecnego światowego potencjału.

Teraz jednak te 700 GW trzeba byłoby zwiększyć do 6 tys. GW, z czego 2 tys. GW przypadłoby na energetykę wiatrową, a 4tys. GW na energetykę słoneczną. Do tego należałoby jeszcze zainstalować magazyny energii o łącznej mocy 1,2 tys. GW. „Dzięki temu Chiny mogłyby produkować 65 proc. prądu tylko z tych dwóch odnawialnych źródeł” – piszą w swojej pracy Da Zhang z Uniwersytetu Tsinghua w Pekinie i Michael Davidson z University of California w San Diego ze współpracownikami. Reszta prądu pochodziłaby z elektrowni wodnych, nuklearnych oraz węglowych i gazowych wyposażonych w instalacje do wychwytywania CO2.

Autorzy badań wskazują cztery główne wyzwania związane ze zrealizowaniem tego scenariusza. Po pierwsze, powierzchnia – w wielu prowincjach wschodnich Chin energetyka słoneczna i w mniejszym stopniu wiatrowa zajęłyby każdy wolny nadający się do tego celu skrawek gruntu. Po drugie, czas – osiągnięcie neutralności klimatycznej w 2060 r. wymagałoby zwiększenia tempa instalowania nowych turbin i ogniw na początek do 150 GW rocznie, a od 2045 r. jeszcze jego podwojenia. Po trzecie, system energetyczny – elastyczny, wszechobecny i składający się z wielu nowych linii przesyłowych o bardzo dużej pojemności. Po czwarte, surowce i materiały – zapotrzebowanie na nie wzrosłoby proporcjonalnie do skali przedsięwzięcia.

Autorzy badań podkreślają, że stworzony przez nich model wskazujący, co, gdzie i kiedy należałoby zrobić krok po kroku, aby zbudować zeroemisyjny system energetyczny, można zastosować w dowolnym kraju.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.