Podkast 97. Monika Konert-Panek, Mariusz Gradowski: Tyle złości w całym mieście

„Ja jestem facet co w saksofon dmie,
Taką mam pracę nie najlżejszą, nie.
Kłopoty mam w moll i w dur.
Potrzeba mi chmur i piór,
By niosły mnie swingu skrzydła,
By fraza mi nie brzydła.
Więc bądź moją muzą,
Bądź mi blondyneczką niedużą.
W skwar czy w deszcz
Co masz robić, wiesz:
Smaż, gotuj, zmywaj, pierz,
A przytul czasem też,
Artystom takich muz
Potrzeba i już”.

„To jest skrajnie seksistowski tekst ojca” – stwierdziła w 2022 r. Paulina Młynarska.

„Tekst ten ubrany jest w pozory przynajmniej pewnego przymrużenia oka, żartobliwości. Utwór czerpie z jazzu, stylu uznawanego za nobliwy i elegancki. Nie ma w nim nic muzycznie agresywnego, wręcz przeciwnie – kojarzy się z piosenką literacką, muzyką środka, która niesie komunikat: »wszystko jest ok, to takie wysmakowane żarty«. Rodzić się jednak może pytanie: o czym właściwie takie żarty świadczą? Czy na pewno próba wtłoczenia kobiety w ściśle określoną rolę – z jednej strony jest to romantyczna muza, z drugiej – służąca – jest czymś zabawnym? Czy jednak wyraża ona prawdziwe oczekiwanie podmiotu lirycznego oraz wykorzystanie usankcjonowanej przewagi mężczyzny nad kobietą?”.

– Jest pewna wizja świata, która – jeśli ją puścimy mimo uszu – podskórnie będzie działała – mówi Mariusz Gradowski.

„Bądź moim natchnieniem” to jedna z kilkunastu piosenek – głównie jednak angielskojęzycznych – którym przyjrzeli się uważnie goście pulsara (znajdziecie je tutaj). Zidentyfikowali w nich różne rodzaje przekazów przemocowych. Tych jednoznacznych: brutalnych, drastycznych, skandalicznych, obscenicznych, wulgarnych. A także tych trudnych do wychwycenia, bo ukrytych w tekstach, muzyce, temperamencie twórców i wykonawców.

Efektem ich pracy jest – zacytowany wyżej – rozdział podręcznika dla szkół ponadpodstawowych „Agresja werbalna w językach i kulturach europejskich” zatytułowany „Złe dni, dissy, blondyneczki nieduże − muzyka popularna i agresja werbalna”. On właśnie stał się powodem naszego spotkania.