Rak prostaty zwiększa agresywność dzięki białku typowemu dla neuronów

Większość nowotworów prostaty należy do mało agresywnej grupy gruczolaków (adenocarcinoma). Choć są one złośliwe, to przeżywalność pacjentów leczonych przy pomocy hormonoterapii jest wysoka. O wiele rzadziej występuje bardzo agresywny, powodujący szybkie przerzuty i wysoką śmiertelność rak prostaty zwany neuroendokrynnym. Wiadomo, że w taki właśnie nowotwór może przekształcać się część gruczolaków, jednak przyczyny tej transformacji nie są znane. Nad tym problemem onkologicznym od lat pracuje zespół Lucii Languino z Thomas Jefferson University w Filadelfii.

W poprzednich badaniach ci naukowcy wykryli, że komórki neuroendokrynnych nowotworów prostaty zawierają dużo białka powierzchniowego o nazwie integryna αVβ3. Teraz okazało się, że powoduje to podwyższenie poziomu innego białka: NgR2. Oba występują na powierzchni komórek i współdziałają ze sobą. Co ciekawe NgR2 jest elementem typowym dla komórek nerwowych i jednym ze składowych receptora NOGO. Białka tworzące ten receptor występują w układzie nerwowym na szczególnie wysokim poziomie i są odpowiedzialne za kontrolę podziałów neuronów. Dlatego do tej pory nie poświęcano im zbyt dużo uwagi w badaniach onkologicznych.

Naukowcy zauważyli, że u myszy z neuroendokrynnymi guzami prostaty integryna αVβ3 i NgR2 były obecne zarówno w guzie pierwotnym, jak i w zmianach nowotworowych, które powstały w wyniku przerzutów do płuc. Obniżenie ilości NgR2 w komórkach takiego raka prostaty zmniejszało zaś zarówno poziom innych markerów neuroendokrynnych, jak i zdolność komórek rakowych do wzrostu i przemieszczania się – a to dwie ważne cechy sprzyjające rozsiewaniu komórek nowotworowych w organizmie. W ten sposób Amerykanie uzyskali wskazówkę, że NgR2 może być aktywnie zaangażowany w tworzeniu przerzutów. Idąc tym tropem, opisali przebieg zmian aktywności szlaków molekularnych włączanych wspólnie przez integrynę αVβ3 i NgR2, a prowadzących do przekształcania się komórek gruczolaka prostaty właśnie w raka neuroendokrynnego z licznymi przerzutami.

Poznanie krytycznej roli obu białek w tych procesach otwiera możliwości poszukiwania efektywnych leków. Mogą być to inhibitory obu białek lub przeciwciała monoklonalne pozwalające na ich neutralizację, lub nawet eliminację.

Artykuł na ten temat opublikowano w „Scientific Research”.