Jak igły z oczkiem ujawniły umiejętności paleolitycznych Indian

W surowym klimacie czasów między 13 a 11,5 tys. lat temu temperatury były podobne do tych w epoce lodowcowej. Przylegające do ciała, a więc cieplejsze, ubrania, które można było uszyć dzięki temu, że przędza od razu łączyła dwa kawałki futra czy skóry, były zatem niezbędne. Lepiej bowiem chroniły przed chłodem i wodą. Na stanowisku La Perle badacze znaleźli dowody, że paleolityczni Indianie używali do ich szycia kościanych igieł z oczkami. A dzięki technologii Zooarchaeology by Mass Spectrometry (ZooMS) oraz skanowania mikro-CT stwierdzili, że do ich produkcji używano kości psowatych (np. lisów), kotowatych oraz zajęczaków. To zaś sugeruje, że mieszkańcy La Prele nie tylko polowali na duże ssaki, takie jak mamuty, lecz także korzystali z pułapek, aby zdobywać małe zwierzęta.

To odkrycie podkreśla znaczenie technologii i adaptacji dla przetrwania wczesnych społeczności ludzkich. Sugeruje jednak także związek z Euroazją. Igły z oczkiem zostały bowiem wynalezione 40 tys. lat temu na Syberii. Najstarsze ich przykłady odkryto w jaskini Denisowa na Ałtaju, w warstwach związanych z Homo sapiens. Według badaczy narzędzie to umożliwiało nie tylko szycie dopasowanych ubrań. Fakt, że można było do odzieży przyszywać aplikacje i wyszywać wzory sprawił, że pełniły kluczową funkcję w wyrażaniu kulturowej tożsamości. Dzięki nim społeczności mogły wyrażać się artystycznie, wzmacniając więzi grupowe i podkreślając różnice międzykulturowe. Na stanowisku La Prele w Wyoming ubrania też mogły być zdobione haftami lub aplikacjami.

Kto wie, może ludzie przynieśli tę innowację do Ameryki Północnej podczas migracji z Euroazji?

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.