Zmysł dotyku u bakterii

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.

Naukowcy ze szwajcarskiego Biozentrum der Universität Basel opisali mechanizm stojący za czymś w rodzaju zmysłu dotyku u bakterii. Skupili się na niepatogennej bakterii Caulobacter crescentus, przypominającej kształtem kiełbaskę z ogonkiem. Wspomniany ogonek to wić, długie białkowe włókno zapewniające bakterii napęd, gdy swobodnie pływa. Wić uruchamiana jest przez gradient protonów w taki sam sposób, w jaki rwąca rzeka napędza młyńskie koło. Badania pokazały jednak dodatkową funkcję tego molekularnego silnika. Gdy podczas swojej podróży komórka bakterii zderzy się z podłożem, praca tego silnika zostaje zakłócona, a przepływ protonów zatrzymany. Naukowcy podejrzewają, że zaburzenie pracy wici stymuluje produkcję białek adhezyjnych, pomagających bakterii przyczepić się do podłoża. W ciągu zaledwie kilku sekund bakteria ze swobodnie pływającej komórki przeobraża się w dobrze zakotwiczoną formę stacjonarną.

Odkrycie mechanizmów stojących za tym, jak bakterie rozpoznają kontakt z powierzchnią, ma olbrzymie znaczenie dla medycyny. Wiele powierzchni naszego ciała, np. błony śluzowe czy skóra, jest wrotami dla patogenów, a pierwsze kilka sekund kontaktu ma kluczowe znaczenie w rozwinięciu się zakażenia. Praca na ten temat ukazała się w „Science” (2017).

Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.