Śmiertelne obżarstwo

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.

Korzystają z mięsa i wnętrzności padłych słoni, impali, gnu, a także… innych hipopotamów. Niestety, taka padlina zawiera również śmiertelnie niebezpieczne bakterie. Mogłoby to wyjaśniać, dlaczego wśród hipopotamów nilowych stwierdza się wyższy odsetek padnięć wskutek zakażenia laseczką wąglika niż wśród innych kopytnych odżywiających się jedynie trawą, np. zebr czy bawołów afrykańskich.

Żerowanie na padlinie nie dotyczyło pojedynczych osobników w odizolowanych grupach, lecz zdarzało się powszechnie w całej populacji hipopotama nilowego, którego zasięg występowania obejmuje wschodnią i południową Afrykę. Artykuł na ten temat ukazał się w grudniu 2015 r. w „Mammal Review”. Dotychczas takie obserwacje w terenie były sporadyczne. Słyszało się jednak, że w ogrodach zoologicznych hipopotamy potrafiły zabić i zjeść swoich sąsiadów, w tym kangury, tapiry i flamingi.

Natura wyposażyła roślinożerców w układ pokarmowy sprawnie radzący sobie z masą roślinną. W ich długich jelitach żyją np. odpowiednie bakterie. Nie oznacza to jednak, że ssaki te nie mogą zjeść czegoś pochodzenia zwierzęcego. Antylopy, jelenie czy bydło czasami skosztują padliny, ptasiego jajka, małego ssaka bądź ryby.

Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.