Pixabay
Środowisko

Nauka podróżowania

Burzyki duże, zanim dorosną, szukają własnej drogi ponad oceanem.

Obserwuj nas. Pulsar na Facebooku:

www.facebook.com/projektpulsar

W Sekcji Archeo w Pulsarze prezentujemy archiwalne teksty ze „Świata Nauki” i „Wiedzy i Życia”. Wciąż aktualne, intrygujące i inspirujące.


Na całym świecie zwierzęta okresowo porzucają swoje bieżące zajęcia, by pomaszerować, popłynąć lub polecieć w nowe miejsce, a rozmaite techniki zdalnego śledzenia dały biologom szansę na lepsze poznanie tych sezonowych wędrówek. Zwierzęta takie, jak wieloryby czy gęsi, poznają szlaki migracyjne, naśladując swoich rodziców i starsze osobniki. Inne, w tym małe ptaki śpiewające, dziedziczą po wcześniejszych pokoleniach wiedzę na temat kierunku i dystansu do pokonania. W przypadku części zwierząt mamy do czynienia z połączeniem przekazu kulturowego i genetycznego.

Jest też grupa zwierząt, które nie pasują do żadnej z tych kategorii, a naukowcy dopiero zaczynają poznawać, jak odnajdują one drogę. Weźmy burzyka dużego (Calonectris borealis), przedstawiciela rodziny burzykowatych migrującego co roku ponad Oceanem Atlantyckim. Rzecz w tym, że młode tego gatunku nie odlatują z dorosłymi, więc ich migracji nie da się wyjaśnić przekazem kulturowym. Również geny raczej nie odgrywają większej roli, jako że każdy ptak finalnie znajduje sobie własną trasę migracji.

Burzyki duże są długowieczne i rzadko dochowują się potomstwa, zanim osiągną dziewięć lat. Mają więc trochę czasu na naukę i własny wybór sposobu migrowania. Naukowcy określili ten prawdopodobny mechanizm jako „rozpoznanie i nabieranie wprawy”, jednakże jego istnienia nie mogli potwierdzić ze względu na problemy związane ze śledzeniem oceanicznych wędrówek burzyków w ciągu kilku następujących po sobie sezonów.

W końcu sztuka ta udała się grupie naukowców, którzy umieścili malutkie geolokatory na ciałach ponad 150 ptaków w wieku od 4 do 9 lat. Badacze odkryli, że młodsze osobniki pokonują większe dystanse, ich wędrówki trwają dłużej, a trasy wędrówek są bardziej zróżnicowanie niż starszych osobników. „Nareszcie zebraliśmy dowody na istnienie mechanizmu polegającego na samodzielnym wyszukiwaniu najlepszej trasy” – mówi Letizia Campioni, biolożka z Instituto Universitário w Lizbonie, główna autorka badań. To pierwsze takie dowody dotyczące ptaków morskich, choć wcześniejsze obserwacje sugerowały, że długowieczne ptaki mogą stosować tę samą strategię. Badania opublikowano w styczniu 2020 roku na łamach Journal of Animal Ecology.

Młode burzyki duże mogłyby latać równie szybko jak dorosłe – ale nie czynią tego, co sugeruje, że młodzież spędza więcej czasu na eksplorowaniu przestrzeni i dopiero z czasem, kiedy dorasta, decyduje się na jedną, preferowaną przez siebie trasę.

Choć taka strategia wydaje się mniej skuteczna od innych, to „może okazać się korzystna na planecie, która zmienia się szybko w wyniku presji człowieka – uważa Barbara Frei, dyrektor McGill Bird Observatory, która nie uczestniczyła w opisywanych badaniach. – Utrwalanie i doskonalenie czynności, które przyniosły ci sukces ostatnio, wygląda na bezpieczniejszą strategię aniżeli poleganie na zachowaniach, które, owszem, zostały doprowadzone do doskonałości, ale było to dawno temu i w dzisiejszych warunkach wcale nie muszą się sprawdzić”.


Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża wyselekcjonowane badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.

Świat Nauki 07.2020 (300347) z dnia 01.07.2020; Skaner; s. 18