Fale sejsmiczne powiedzą, czy jądro ziemi rdzewieje

Siły tektoniczne to potęga. Potrafią zmusić wielkie płyty sztywnych skał tworzących wierzchnią warstwę globu do wędrówki na głębokość tysięcy kilometrów. Proces zanurzania nosi nazwę subdukcji. Za jej sprawą do wnętrza Ziemi wędrują również minerały zawierające znaczne ilości wody, np. serpentyn i chloryt. Po drodze przechodzą szereg przemian pod wpływem rosnących temperatury i ciśnienia, mimo to – zdaniem niektórych naukowców – część tych przeobrażonych kryształków zanosi wodę aż do górnej granicy żelaznego jądra zewnętrznego Ziemi. Granica ta znajduje się na głębokości ok. 2900 km, czyli mniej więcej w połowie drogi do środka planety. Czy te uwodnione minerały mogą powodować powstanie na powierzchni jądra warstewki rdzy? Tak sugerują wyniki eksperymentów laboratoryjnych przeprowadzonych przez zespół Ruiliana Tanga.

Znamy rdzę doskonale – to produkt utleniania żelaza. „Tlen znajdujący się w wodzie wchodzącej w kontakt z jądrem ziemskim teoretycznie może reagować z żelazem, tworząc związki chemiczne. Nie byłyby to te same substancje co na powierzchni Ziemi, bo na głębokości prawie 3 tys. km ciśnienie jest milion razy większe, ale efekt powinien być zbliżony: powstanie rdzy” – mówi Tang. Jak to sprawdzić? Pomocne mogą okazać się analizy fal sejsmicznych. Fale te zwalniają w strefach na powierzchni jądra zwanych ULVZ (od ang. ultralow-velocity zone). „Niestety przyczyn tego hamowania może być wiele, niekoniecznie rdza. Gdybyśmy jednak nauczyli się to rozróżniać, mielibyśmy dowód, że tam, gdzie subdukcja dostarcza wodę, korozja zżera jądro ziemskie” – twierdzi Tang.