Rodowód dingo

Pochodzenie dingo (Canis dingo) już od dłuższego czasu stanowiło przedmiot debaty naukowej. Ostatnio międzynarodowy zespół badaczy pod kierownictwem Australijczyków postanowił wykorzystać technologię sekwencjonowania DNA, aby rozwikłać genealogiczną historię tego gatunku. W tym celu genom zwierzęcia imieniem Sandy porównano z genomami pięciu ras psów domowych (bokser, labrador, owczarek niemiecki, basenji, dog niemiecki) i wilka grenlandzkiego. Wykazano, że dingo stanowią niejako formę przejściową między wilkami a udomowionymi psami.

Średnio DNA dingo i badanych ras pokrywa się aż w 99,43%, a najwięcej cech wspólnych mają materiały genetyczne dingo i owczarka niemieckiego. Ciekawe są też dzielące je różnice – zarówno dingo, jak i wilki posiadają jedną kopię genu kodującego amylazę trzustkową – enzym odpowiedzialny za rozkład skrobi. Dla porównania, u owczarków niemieckich jest aż osiem kopii tego genu. Amylaza ułatwia udomowionym psom trawienie pokarmów bogatych w skrobię, które już od 10 tys. lat stanowią podstawę ludzkiej diety.

Na kanwie uzyskanych wyników badacze stwierdzili, że protoplastami dingo są zdziczałe psy, które po przybyciu na kontynent wybrały życie na wolności. Genom dingo może okazać się użyteczny w identyfikacji podłoża genetycznego wybranych chorób psów domowych, a także pomóc w lepszym zrozumieniu historii ewolucyjnej ludzi, którzy sprowadzili przodków tych zwierząt na kontynent australijski z Azji Południowo-Wschodniej.