Gdy po Europie wędrowały megasłonie

Wszystko dzięki analizie ziaren pyłku, czyli męskich komórek rozrodczych roślin. Ich badaniem zajmuje się dział nauki określany jako palinologia. Co istotne, pyłek jest odporny na niekorzystne działanie warunków środowiskowych dzięki obecności w ścianie komórkowej niezwykle wytrzymałej substancji – sporopoleniny. Może on przetrwać w osadach kopalnych miliony lat, co czyni go idealnym materiałem badawczym. I tak paleopalinologia zajmuje się analizą pyłku, a następnie ustaleniem składu gatunkowego roślinności, warunków klimatycznych i hydrologicznych antycznych ekosystemów.

Tym razem badacze z Aarhus Universitet w Danii wzięli pod lupę pyłek sprzed 130– 115 tys. lat, czyli z okresu interglacjalnego (pomiędzy dwoma zlodowaceniami). Próbki osadów jeziornych zabezpieczono w kilkunastu miejscach na terenie Europy od Arktyki po Morze Śródziemne. Wykorzystując specjalne oprogramowanie komputerowe, naukowcy odkryli, że ekosystem Starego Kontynentu w ciągu wieków był niezwykle zróżnicowany i zależał od szerokości geograficznej (wcześniej uważano, że składał się głównie ze zwartych lasów). Tylko część Europy porastały gęste ciemne lasy. Resztę (50–75%) stanowiły tereny umiarkowanie zadrzewione, w tym formacje trawiaste z nielicznymi drzewami, przypominające sawanny. Na skład gatunkowy roślin wpływała głównie megafauna. Przed przybyciem Homo sapiens kontynent przemierzały olbrzymie zwierzęta, m.in. dwukrotnie większe od współczesnych słonie z gatunku Palaeoloxodon antiquus czy nosorożce. Te zjadały i zadeptywały niewielkie drzewa i krzewy.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.