Węże wolą samotność? Tak nam się tylko wydawało

Przez długi czas sądzono, że węże są samotnikami i spędzają czas z przedstawicielami swojego gatunku tylko wtedy, gdy muszą: np. by kopulować czy wspólnie hibernować. Z jakiego powodu odmawiano tym gadom „wyższych” potrzeb społecznych? Nie dlatego, że istniały mocne dowody na ich indywidualność. Raczej ze względu na brak danych potwierdzających towarzyskość.

Ssaki (a więc i ludzi) oraz gady dzieli taksonomiczna przepaść – nasz ostatni wspólny przodek chodził po Ziemi ok. 310 mln lat temu. Dlatego behawior i fizjologia tych zwierząt są dla nas nieintuicyjne. Na przykład dopiero w grudniu 2022 roku odkryto, że samice węży mają łechtaczki, a więc mogą odczuwać przyjemność z seksu. Teraz okazuje się, że przeświadczenie o aspołeczności tych gadów mogło być błędne – przynajmniej w odniesieniu do niektórych gatunków.

Pierwsze większe dane na ten temat opublikowano w 2020 roku na łamach „Behavioral Ecology and Sociobiology”. Dotyczyły one pończoszników, Thamnophis sirtalis sirtalis. Autorzy pracy wykazali, że węże te aktywnie dążą do kontaktu z przedstawicielami swojego gatunku. Co ważniejsze: nawiązują „przyjaźnie”: z jednymi osobnikami spotykają się chętniej, innych unikają. Taka preferencja jest u nich stabilna i nieprzypadkowa – wykazali uczeni. I dodali: „Nasza praca pokazuje, że węże te aktywnie poszukują interakcji społecznych, wolą przyłączać się do większych grup i pozostać w nich, a na ich wzorce interakcji wpływają stałe różnice indywidualne w śmiałości i towarzyskości. Przyczynia się do poszerzenia wciąż skąpej literatury na temat towarzyskości u gadów. W rezultacie może pomóc w opracowaniu odpowiednich technik ochrony gatunkowej”.

Te badania rzeczywiście pokazały węże w nowym świetle, ale przeprowadzano je w warunkach laboratoryjnych i nie było pewności, czy osobniki żyjące na wolności nawiązują analogiczne relacje społeczne. Teraz przybyło danych terenowych, które potwierdziły ich konkluzje.

Na łamach „Behavioral Ecology” opublikowano rezultaty badań nad tym samym gatunkiem. Oparto je na informacjach zbieranych przez 12 lat (mniej więcej tyle wynosi długość życia pończoszników), obejmujących swoim zasięgiem 3 tys. znakowanych, dziko żyjących osobników. Wykazano, że T. sirtalis tworzą grupy, które są pod wieloma względami podobne do ssaczych. Centrum „społeczności” stanowią zwykle starsze samice. Poszczególni członkowie wykazują indywidualne preferencje względem konkretnych osobników, ale socjalność charakteryzuje przede wszystkim przedstawicielki płci żeńskiej. Samce są bardziej powściągliwe w kontaktach, szczególnie gdy dorastają.

Na razie jest jeszcze za wcześnie, by stwierdzić, jakie korzyści przynosi pończosznikom życie społeczne. Wiadomo jednak, że te węże, które mają gęstą sieć „towarzyską”, są w lepszej kondycji.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.