O żabach, którym sól niestraszna

Płazy są znane ze słabej tolerancji zawartości chlorków w wodzie. Nie opanowały mórz, nie udało im się dotrzeć na niektóre oceaniczne wyspy. Przykłady gatunków, które znoszą większe zasolenie, są rzadkie. Tę ogólną zasadę potwierdzają też badania ich kondycji w zbiornikach przydrożnych, do których dostaje się sól z ich odśnieżania.

Od czasu do czasu jednak zdarzały się obserwacje przeczące tej zasadzie. To inspirowało kolejnych naukowców do dalszych badań. Wyniki jednego z nich niedawno opublikowano „Ecology and Evolution”. Biolodzy z Rensselaer Polytechnic Institute w Troy zbadali przeżywalność kijanek żaby leśnej wyklutych ze skrzeku pobranego z różnych zbiorników przydrożnych w stanie Nowy Jork.

Badacze pobrali skrzek z dziewięciu stawów. Wszystkie leżą blisko dróg, ale różnią się presją zasolenia – od 1 do 744 mg Cl na litr. Dla porównania, w Polsce takie wartości średnioroczne notowane są odpowiednio dla rzek górskich, np. Sanu czy Solinki oraz rzek zasolonych – jak Wisła na odcinku śląsko-małopolskim. Następnie naukowcy wpuszczali kijanki do wody o stężeniu 8 g NaCl/l, co jest dla tego gatunku uznane za zabójczą (odpowiadające temu wartości osiąga kilka potoków zagłębia śląsko-dąbrowskiego), mierząc czas przeżycia. W kolejnym eksperymencie umieszczali kijanki zaś w wodzie o zasoleniu 165,5 mg Cl/l (wartość podobna do tej z Odry), czyli niższym od zabójczego. I obserwowali ich rozwój.

W obu eksperymentach los kijanek z ośmiu stawów był podobny. Większość przeżyła ok. 30 godzin w wodzie zabójczo słonej, a ich rodzeństwo rozwijało się słabiej w wodzie umiarkowanie zasolonej niż w słodkiej. Wyłamała się jednak populacja ze stawu o największym zasoleniu. Niektóre kijanki przeżyły nawet ponad osiemdziesiąt godzin w wodzie teoretycznie zabójczej. A rozwój w wodzie umiarkowanie słonej praktycznie nie różnił się od rozwoju w wodzie słodkiej.

Najwyraźniej w stawie o największym zasoleniu rozmnaża i rozwija się populacja żab, u której wyewoluowała tolerancja na tę presję. Badania dotyczą jednego gatunku i na dziewięć grup udało się to tylko jednej, ale wskazuje to, że taka ścieżka adaptacji nie jest zamknięta.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.